Эрнст Юліус Эпік

Эрнст Юліус Эпік (эст.: Ernst Julius Öpik; 23 кастрычніка 1893, Кунда — 10 верасня 1985, Бангар) — эстонскі астраном.

Эрнст Юліус Эпік
эст.: Ernst Julius Öpik
Дата нараджэння	22 кастрычніка 1893(1893-10-22)[1][2]
Месца нараджэння	Кунда, Ляэнэ-Вірумаа
Дата смерці	10 верасня 1985(1985-09-10)[1][2] (91 год)
Месца смерці	Бангар, Паўночная Ірландыя
Грамадзянства	Эстонія  Расійская імперыя  Вялікабрытанія
Дзеці	Uuno Öpik[d] і Helgi Öpik[d]
Род дзейнасці	астраном, астрафізік, кампазітар, навуковец, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	Астраномія
Месца працы	Тартуская абсерваторыя (1930—1934), Арманская абсерваторыя (1948—1981)
Альма-матар	Маскоўскі ўніверсітэт
Член у	Брытанскае каралеўскае астранамічнае таварыства[3] Эстонская акадэмія навук[3] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук[3] Нацыянальная акадэмія навук ЗША[3] Ірландская каралеўская акадэмія[d][3] Белы рух[4]
Узнагароды	Медаль Кэтрын Брус
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Эпік.

Біяграфія

Вучыўся ў Маскоўскім універсітэце. У 1919 года працуе ў абсерваторыі ў Ташкенце.

З 1921 года — у Эстоніі, працаваў у абсерваторыі Тартускага ўніверсітэта (з перапынкам у 1930—1934 гадах на працу ў Гарвардзе).

У 1944 годзе перад наступам савецкай арміі бег у Гамбург, дзе ў 1945—1947 гадах выкладаў у створаным тут Балтыйскім універсітэце. Адтуль перабраўся ў Вялікабрытанію і правёў астатнія 40 гадоў жыцця ў Паўночнай Ірландыі. У 1948—1981 гадах працаваў у Арманскай абсерваторыі.

У 1950—1981 гадах таксама быў галоўным рэдактарам «Ірландскага астранамічнага часопіса» (англ.: Irish Astronomical Journal).

Навуковая дзейнасць

Сваю першую кнігу, «Сонца паводле найноўшых даследаванняў», Эпік апублікаваў па-руску яшчэ ў 1919 годзе ў Маскве. У 1922 годзе ён зрабіў прагноз адносна шчыльнасці кратараў на паверхні Марса, пацверджаны назіраннямі са штучных спадарожнікаў Марса праз паўстагоддзі. У 1922 годзе ён ацаніў адлегласць да туманнасці Андрамеды^[5] і зрабіў гэта раней і дакладней за Хабла. Аднак асноўны ўнёсак Эпік унёс у даследаванне малых аб'ектаў Сонечнай сістэмы — у прыватнасці, астэроідаў і камет. У 1932 годзе ён высунуў гіпотэзу пра паходжанне камет Сонечнай сістэмы з воблака малых аб'ектаў, які абарачаецца вакол Сонца па аддаленай арбіце, — у 1950-я гады гэту гіпотэзу развіў Ян Хендрык Оарт, і гэта з'ява атрымала назву воблага Оарта.

Зноскі

1. Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19938912'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q54837'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q193563'></a>
2. Ernst Öpik // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q29861311'></a>
3. MacTutor History of Mathematics archive — 1994.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q547473'></a>
4. Ernst Julius Öpik Праверана 5 красавіка 2025.
5. Astrophys. J., 55, 406—410 (1922)