Італьянская Паўночная Афрыка

Італьянская Паўночная Афрыка (італ.: Africa Settentrionale Italiana) — сукупнасць тэрыторый і калоній пад кантролем Каралеўства Італія ў Паўночнай Афрыцы з 1911 да Другой сусветнай вайны.

Калонія
Італьянская Паўночная Афрыка
італ.: Africa Settentrionale Italiana
Герб Італіі Сцяг Італіі
<  <  <   >  >  >  >  > 1911 — 1943
Сталіца	Трыпалі
Мова(ы)	арабская, італьянская
Рэлігія	іслам, каталіцтва

Гісторыя Італьянскай Паўночнай Афрыкі мае два этапы: 1911—1934 як Трыпалітанія і Кірэнаіка, і пасля 1934 года як Італьянская Лівія.

Італьянскі дыктатар Беніта Мусаліні ў 1939 годзе зваў узбярэжжы Лівіі Чацвёртым Берагам (італ.: Quarta Sponda) Італіі: тэрыторыя была аб'яднана з мацерыковай Італіяй.

У 1940—1943 гадах, падчас Другой сусветнай вайны, Італія спрабавала заваяваць Егіпет і Туніс, каб павялічыць Італьянскую Паўночную Афрыку.

Ваенныя дасягненні краін восі ў Паўночнай Афрыцы дазволілі Італіі прэтэндаваць на значную частку заходняга Егіпта: італьянскія фашысты спрабавалі стварыць Каралеўства Егіпет пад італьянскім кантролем у 1941—1942 гг. і авалодаць Тунісам у 1942—1943.

Туніс увайшоў у склад «чацвёртага берага» ў лістападзе 1942 года^[1]. Уся тэрыторыя пад уладай Італіі была захоплена англа-амерыканскімі войскамі ў 1943 годзе, у выніку і Італьянская Паўночная Афрыка была ліквідавана.