Антуан Перэна дэ Гранвела

Антуан Перэна дэ Гранвель ці Гранвела (фр.: Antoine Perrenot de Granvelle, ісп.: Antonio de Granvela; 20 жніўня 1517 — 21 верасня 1586) — першы міністр і бліжэйшы саветнік іспанскага караля Філіпа II.

Антуан Перэна дэ Гранвела
фр.: Antoine Perrenot de Granvelle
Партрэт пэндзля Антоніса Мора
камерленга Калегіі кардыналаў[d] 1570 — 1571
Папярэднік	Philibert Babou de la Bourdaisière[d]
Пераемнік	Станіслаў Гозій
пасол Іспаніі ў Ватыкане[d] 1566 — 1571
Roman Catholic Bishop of Arras[d] з 29 лістапада 1538
Папярэднік	Eustache de Croÿ[d]
Пераемнік	François Richardot[d]
1-ы Roman Catholic Archbishop of Mechelen[d] 10 сакавіка 1561 — 24 студзеня (3 лютага) 1583
Дыяцэзія	Roman Catholic Archdiocese of Mechelen-Brussels[d]
Пераемнік	Joannes Hauchin[d]
Roman Catholic Archbishop of Besançon[d] з 25 чэрвеня 1584
Папярэднік	Claude de La Baume[d]
Пераемнік	Ferdinand de Rye[d]
Нараджэнне	20 жніўня 1517[1] Безансон, дэпартамент Ду, Franche-Comté[d], Францыя[2]
Смерць	21 верасня 1586(1586-09-21)[3][4][…] (69 гадоў) Мадрыд, Мадрыд[d], Іспанія[2]
Месца пахавання	Besançon Cathedral[d]
Бацька	Nicolas Perrenot de Granvelle[d]
Маці	Nicole Bonvalot[d]
Веравызнанне	Каталіцкая Царква[5]
Адукацыя	Падуанскі ўніверсітэт Стары Лёвенскі ўніверсітэт[d]
Дзейнасць	хрысціянская царква[d][6] і палітыка[6]
Месца працы	Маргарыта Пармская
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гранвель належаў да вышэйшай бургундскай арыстакратыі. Паколькі пасля смерці Карла Смелага бургундскія ўладанні адышлі да Габсбургаў, яго бацька верна служыў імператару Карлу V і скончыў жыццё адным з самых давераных яго саветнікаў. Яго палац належыць да ліку славутасцейў Безансона.

Біяграфія

Гранвель-малодшы нарадзіўся ў Безансоне, навучаўся ў Падуі і Лёвене, прыняў духоўны сан. У 1540 годзе быў пасвечаны ў сан біскупа Араскага, у 1560 годзе — архібіскупа Мехеленскага з тытулам кардынала. У прамежку паміж гэтымі падзеямі Гранвель прыняў удзел у Трыдэнцкім саборы, падрыхтаваў Пасаўскі дагавор і Ката-Камбрэзійскі мір, а таксама дамовіўся пра шлюб Філіпа II і Марыі Цюдар.

Уражаны дыпламатычнымі поспехамі Гранвеля, Філіп II накіраваў яго ў 1560 годзе ў Нідэрланды ў якасці галоўнага саветніка сваёй цёткі Маргарыты Аўстрыйскай. Адчуваючы, што з-за распаўсюджання Рэфармацыі сітуацыя ў краіне абвастралася, Гранвель лічыў неабходным «закручванне гаек» і прыняцце энергічных мер па процідзеянні «ерэтычнай заразе». У дзяржаўным савеце Нідэрландаў яму склалася апазіцыя ў асобах графаў Эгманта і Горна, а таксама прынца Вільгельма Аранскага, якія пераканалі караля перавесці яго ў Італію.

Філіп II заўсёды шкадаваў пра гэта рашэнне, лічачы што захаванне Гранвеля ў Нідэрландах прадухіліла б паўстанне правінцый. У Італіі кардынал займаўся перамовамі аб стварэнні «свяшчэннай лігі» супраць турак, якія ўвянчаліся перамогай пры Лепанта. У 1571—1575 гадах ён займаў пасаду віцэ-караля Неапаля, у 1575—1579 гадах кіраваў Італьянскім саветам. Падчас свайго знаходжання ў Рыме ён павыкупляў велізарную колькасць карцін Тыцыяна і медальёнаў Леоні, апекаваўся над Джамбалоньяй і даў месца сакратара ў сваім палацы гуманісту Юсту Ліпсію.

У апошнія гады жыцця цяжка хворы Гранвіль выконваў абавязкі дзяржаўнага сакратара ў Мадрыдзе. Ён прадставіў каралеўскаму двару фламандца Антоніса Мора і прывёз у Мадрыд калекцыю прац Брэйгеля, якога высока шанаваў. Яго апошняй дыпламатычнай перамогай стала дынастычная унія іспанскай і партугальскай карон.

Гл. таксама

• Спіс біскупаў Араса

Зноскі

1. Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых даных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q19938912'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q54837'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q193563'></a>
2. Гранвела Антуан Перрено де // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5061737'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q17378135'></a>
3. Antoine Perrenot de Granvelle — 2009.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q1868372'></a>
4. Antoine Perrenot de Granvelle // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741'></a>
5. Catholic-Hierarchy.org — USA: 1990. Праверана 13 кастрычніка 2020.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q30'></a><a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q3892772'></a>
6. Národní autority České republiky Праверана 7 лістапада 2022.

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q13550863'></a>