Міхась Ганько

Міхась Ганько (28 лютага 1918, в. Каледзіно, Вілейскі павет, Віленская губерня, цяпер Маладзечанскі раён, Мінская вобласць — ?; Псеўданімы: В.Аганёк, М.Волат) — беларускі грамадска-палітычны дзеяч, рэдактар, кіраўнік Саюза беларускай моладзі. Беларускі калабарант з нацыстамі ў часы Другой сусветнай вайны.

Міхась Ганько
Род дзейнасці	палітык
Дата нараджэння	28 лютага 1918(1918-02-28)
Месца нараджэння	Каледзіно, Лебедзеўская воласць[d], Вілейскі павет, Заходняя вобласць, РСФСР[d]
Дата смерці	невядома
Месца смерці	Прага, Каралеўства Багемія, Аўстра-Венгрыя
Грамадзянства	СССР
Альма-матар	медыцынскі факультэт Віленскага ўніверсітэта[d] (1939)
Партыя	Беларуская незалежніцкая партыя
Член у	Саюз беларускай моладзі
Прыналежнасць	СССР
Узнагароды і прэміі
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Творы ў Вікікрыніцах

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з прозвішчам Ганько.

Біяграфічныя звесткі

У 1938—1939 гг. вучыўся на медыцынскім факультэце Віленскага ўніверсітэта. У 1939—1941 гг. працаваў дырэктарам Лужкоўскай няпоўнай сярэдняй школы (Маладзечанскі раён).

У чэрвені 1941 г. мабілізаваны ў Чырвоную Армію. У снежні 1941 г. трапіў у нямецкі палон. Вызвалены з лагера па хадайніцтве Ф. Акінчыца. Скончыў школу прапагандыстаў. Працаваў у аддзеле прапаганды пры Генеральным камісарыяце Беларусі. Супрацоўнічаў з беларускай прэсай. 22 чэрвеня 1943 г. узначаліў Кіраўнічы штаб СБМ. Быў галоўным рэдактарам часопіса «Жыве Беларусь!», дзе друкаваўся пад псеўданімамі. Удзельнік 2-га Усебеларускага кангрэса.

У ліпені 1944 г. выехаў у Германію. Імкнуўся перавесці ўзброеныя атрады, сфарміраваныя з ліку сяброў СБМ, пад камандаванне генерала А. А. Уласава^[1]. На пачатку 1945 г. уступіў у падпольную Беларускую незалежніцкую партыю. Служыў афіцэрам-прапагандыстам у дэсантным батальёне «Дальвіц». Рэдагаваў часопіс «Змагар». Пасля раззбраення батальёна «Дальвіц» сляды Ганько знікаюць. Ёсць звесткі, што ў 1945 г. нелегальна вярнуўся ў Беларусь, дзе браў удзел у антысавецкім партызанскім руху.

Меў брата Міколу.

Узнагароды

• Медаль для ўсходніх народаў 2-й ступені ў срэбры.

Зноскі

1. Antonio J. Munoz, Oleg V. Romanko: Hitler's White Russians. Collaboration, Extermination and Anti-partisan Warfare in Byelorussia, 1941–1944. Europa Books, Bayside NY 2003, С. 452