Юрый Гедыгольд

Юрый Гедыгольд, Гедыголд, Гедыгоўт, Дэдыголд (згадваецца ад 1401 – памёр каля 1435) — літоўскі баярын, маршалак надворны Вітаўта (1401), ваявода кіеўскі да 1411, староста падольскі ад 1415, ваявода віленскі ад 1425 ці раней да 1432.

Юрый Гедыгольд
Ляліва
2-і ваявода віленскі 1425 — 1432
Папярэднік	Войцех Манівід
Пераемнік	Ян Даўгірд
староста падольскі[d] з 1411
Пераемнік	Пётр Мантыгірдавіч
Нараджэнне	XIV стагоддзе
Смерць	каля 1435[1]
Месца пахавання	Кафедральны сабор Святога Станіслава[2]
Род	Гедыгольдавічы[d] і Манівіды[d]
Бацька	Кайлікін[d][1]
Жонка	Анастасія[d][3]
Дзеці	Пётр Сенька Гедыгольдавіч[4]

Сын Кайлікіна (Гайлігіна), брат Войцеха Манівіда. Быў жанаты з Анастасіяй, меў сына Пятра Сеньку.

Імя

Імя Гедгаўд (> польск. Gedygołd) — з шэрагу старабалцкіх (старалітоўскіх) двухасноўных імёнаў^{[крыніца?]}. Такія імёны дайшлі з індаеўрапейскай эпохі і ўласцівыя іменнікам народаў індаеўрапейскага паходжання^[5].

Першая іменная аснова Ged- звязаная з літ. gedauti «жадаць». Другая аснова Gaud- звязаная з gauti "здабываць", gaudyti "хапаць". Імя Гедгаўд значыла "Той, хто жадае (ваеннай) здабычы".^{[крыніца не паказана 62 дні]}

Біяграфія

Падчас феадальнай вайны першапачаткова падтрымліваў Свідрыгайлу. Пры замаху на жыццё апошняга ў Ашмянах ў 1432 быў у ліку малога атраду, разам з якім Свідрыгайла збег да Полацка. У бітве пад Ашмянамі 8 снежня 1432 патрапіў у палон да Жыгімонта Кейстутавіча. Тады ж быў пазбаўлены ваяводскай пасады. Пазней прызнаў уладу Жыгімонта і сведчыў на ягоных дакументах ў якасці пана на Вішнёве да 1435^[6]; недзе ў тым часе, імаверна, памер.

Зноскі

1. Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 233. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26713381'></a>
2. Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 234. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26713381'></a>
3. Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 233–234. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26713381'></a>
4. Пятраўскас Р. Літоўская знаць у канцы XIV—XV ст.: Склад — структура — улада — 2 — Смаленск: 2014. — С. 233, 234. — 386 с. — ISBN 978-5-00076-015-4

   <a href='https://wikidata.org/wiki/Track:Q26713381'></a>
5. T. Milewski. Indoeuropejskie imiona osobowe. Wrocław-Warszawa-Kraków, 1969. С. 11-13.
6. Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji wileńskiej, nr 139.