Майкл Фарадэй
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ма́йкл Фарадэ́й (англ.: Michael Faraday, 22 верасня 1791, Лондан — 25 жніўня 1867, Лондан) — англійскі фізік-эксперыментатар і хімік Вялікобрытаніі XIX стагоддзя. Член Лонданскага каралеўскага таварыства (1824) і мноства іншых навуковых арганізацый, у тым ліку замежны ганаровы член Пецярбургскай акадэміі навук (1830).
Адкрыў электрамагнітную індукцыю, якая ляжыць у аснове сучаснага прамысловай вытворчасці электрычнасці і многіх яго ўжыванняў. Стварыў першую мадэль электрарухавіка. Сярод іншых яго адкрыццяў — першы трансфарматар, хімічнае дзеянне току, законы электролізу (руск.) (бел., дзеянне магнітнага поля на свет, дыямагнетызм. Першым прадказаў электрамагнітныя хвалі[10]. Фарадей ўвёў у навуковы ўжытак тэрміны іон, катод, анод, электраліт, дыэлектрык, дыямагнетызм (руск.) (бел., парамагнетызм (руск.) (бел. і інш.[11]
Фарадэй — заснавальнік вучэння аб электрамагнітным полі[10], якое затым матэматычна аформіў і развіў Максвел. Асноўны ідэйны ўклад Фарадэя ў фізіку электрамагнітных з’яў заключаўся ў адмове ад Ньютанавага прынцыпу далёкаддзеяння і ва ўвядзенні паняцці фізічнага поля — бесперапыннай вобласці прасторы, запар запоўненай сілавымі лініямі (руск.) (бел., якая ўзаемадзейнічае з рэчывам[12].