Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom

Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom (JLNS) je rijedak tip sindroma dugog QT-a udružen sa ozbiljnim, bilateralnim senzorinervnog gubitka sluha.^[2] Oni sa JLNS rizikuju se od abnormalnih srčanih ritmova koji se nazivaju aritmije, što može dovesti do nesvjestica, napadaja ili iznenadne smrti. JLNS, kao i drugi oblici sindroma dugog QT, uzrokuje da srčanom mišiću treba duže nego obično da bi se napunio između otkucaja. To je uzrokovano genetičkim varijantama odgovornim za proizvodnju ionskih kanala koji za transport kalija iz ćelija. Stanje se obično dijagnosticira pomoću elektrokardiograma, ali se može koristiti i genetičko testiranje. Tretman uključuje prilagodbe životnog stila, beta-blokatore i, u nekim slučajevima, implantaciju defibrilator. Prvi su ga opisali Anton Jervell i Fred Lange-Nielsen 1957.^[3]

Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom (Sindrom gluhoće dugog QT- intervala)[1] Obilježja Jervellovog i Lange-Nielsenovog sindroma uključuju produženi QT interval i senzorinervnu gluhoću
Klasifikacija i vanjski resursi
ICD-10	I45.8
ICD-9	426.82
OMIM	220400
DiseasesDB	7249
MeSH	D029593
GeneReviews	Jervell and Lange-Nielsen Syndrome

Simptomi i znakovi

Jervell i Lange-Nielsen sindrom uzrokuju ozbiljan senzorinervni gubitak sluha od rođenja, zahvatajući oba uha. Oboljeli na [b b[EKG|elektrokardiogramu]] imaju produženi QT interval i prijeti im rizik od abnormalnih srčanih ritmova (aritmija), što može uzrokovati vrtoglavicu, zatamnjenje ili napadaje.^[2] Općenito, JLNS utiče na srce teže od ostalih oblika sindroma dugog QT-a. Oko 90% onih s JLNS doživljava aritmije, a 50% postaje simptomatsko do 3. godine.^[4] U nekim slučajevima ove aritmije dovode do iznenadne smrti.

Genetika

Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom nasljeđuje se kao autosomno recesivno obilježje

Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom uzrokuju mutacije u genima KCNE1 i KCNQ1 . Proteini proizvedeni kodiranjem ova dva gena rade zajedno kako bi stvorili kalijev kanal koji prenosi pozitivno nabijene kalijeve ione iz ćelije, što se naziva sporokašnjeća struja kalijevog ispravljača. Kretanje kalijevih iona kroz ove kanale presudno je za održavanje normalnih funkcija unutrašnjeg uha i srčanog mišića.^[5] JLNS je autosomno recesivni poremećaj što znači da su potrebne dvije kopije mutacije da bi se proizveo puni sindrom. Mutacije u istim genima mogu proizvesti blaže oblike Romano-Wardovog sindroma, sindroma dugog QT, ako je naslijeđena samo jedna kopija genske mutacije.

Oko 90% slučajeva Jervellovog i Lange-Nielsenovog sindroma uzrokuju mutacije gena KCNQ1, što dovodi do sindroma tipa 1 (JLNS1). Mutacije KCNE1 odgovorne su za preostalih 10% slučajeva, uzrokujući Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom tipa 2 (JLNS2). Mutacije u ovim genima mijenjaju uobičajenu strukturu i funkciju kalijevih kanala ili sprečavaju stvaranje normalnih kanala. Te promjene remete protok kalijevih iona u unutrašnjem uhu i srčanom mišiću, što dovodi do gubitka sluha i nepravilnog srčanog ritma, karakterističnog za Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom.^[5]

Tip	OMIM	Gen	Napomena
JLNS1	OMIM: 192500	KCNQ1	Kodira α-podjedinicu sporoodlagajućeg ispravljača kalijevog kanala KV7,1 koji nosi kalijevu struju IKs.[6]
JLNS2	OMIM: 176261	KCNE1	Kodira MinK, β-podjedinicu kalijevog kanala.[6]

Dijagnoza

EKG desetogodišnjaka sa Jervellovim i Lange-Nielsenovim sindromom

Usporedba EKG-a iz jedne porodice koja pokazuje nepogođenog člana porodice (gore), Romano-Wardov sindrom (sredina) i Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom (dolje)

Senzorinervni gubitak sluha kod Jervellovog i Lange-Nielsenovog sindroma prisutan je od rođenja i može se dijagnosticirati pomoću audiometrije ili fiziološkim testovima sluha.^[7] Srčane karakteristike JLNS mogu se dijagnosticirati mjerenjem QT intervala korigovanog za otkucaje srca (QTc) na elektrokardiogramu sa 12 olovskim (EKG). QTc je manji od 450 ms kod 95% normalnih muškaraca i manje od 460 ms kod 95% normalnih žena. Kod onih s Jervellovim i Lange-Nielsenovim sindromom QTc je obično veći od 500 ms.^[8]

Pri utvrđivanju dijagnoze trebaju se uzeti u obzir i drugi faktori izvan QT intervala, od kojih su neki ugrađeni u bodovanje kao što je Schwartzov rezultat. Ovi faktori uključuju historiju karakterističnih abnormalnih srčanih ritmova (Torsades de Pointes), neobjašnjiva zatamnjenja (sinkopa) i porodičnu historiju potvrđenog LQT sindroma. Također se mogu koristiti genetička ispitivanja za identifikaciju varijanti u genima KCNQ1 ili KCNE1.

Liječenje

Rizik od aritmija može se smanjiti na nekoliko načina. Lijekove koji dodatno produžavaju QT interval, kao što je sotalol, treba izbjegavati, kao i vrlo napornu ili natjecateljsku vježbu.^[2] Nivoi kalija u krvi trebaju biti u granicama normale. Suplementi kalija mogu se koristiti u slučajevima kada se kalij gubi, naprimjer kada se javlja proliv ili povraćanje, ali lijekovi koji potiču zadržavanje kalija, poput spironolaktona ili amilorida, mogu također biti potrebni. Beta blokatori, kao što je propranolol ili nadolol smanjuju rizik od aritmija.

Može se koristiti implantabilni defibrilator, mali uređaj koji nadgleda srčani ritam i može automatski isporučiti električni udar za ponovno pokretanje srca. Ovi uređaji se preporučuju onima s JLNS koji su doživjeli srčani zastoj ili zatamnjenje dok su uzimali beta blokatore.^[9] Due to the higher risk of arrhythmias associated with JLNS than other forms of long QT syndrome, a defibrillator may be considered even in those without any symptoms.^[9]

Kod onih koji imaju ponavljajuće aritmije, uprkos medicinskoj terapiji, hirurški postupak nazvan simpatička denervacija može se koristiti za prekidanje živaca koji stimuliraju srce.

Prognoza

Rizik od aritmija veći je za one s Jervellovim i Lange-Nielsenovim sindromom od ostalih oblika sindroma dugog QT intervala.^[10] Although this risk is dependent on the underlying genetic defect and degree of QT prolongation, without treatment more than 50% of those affected will die before the age of 15.^[11] Međutim, liječenje beta-blokatorima značajno smanjuje rizik od smrti, kao i, u odabranim slučajevima, implantacija defibrilatora.

Epidemiologija

Jervellov i Lange-Nielsenov sindrom pogađa jedno od 166.000 do 625.000 djece, a odgovoran je za manje od 10% svih slučajeva dugog QT sindroma. Ima znatno veću incidenciju u Norveškoj i Švedskoj do 1/200.000.