οικισμός της Ελλάδας From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Άγιος Ιωάννης είναι χωριό του Δήμου Κύμης-Αλιβερίου του Νομού Ευβοίας, στην πρώην επαρχία Καρυστίας. Έχει πληθυσμό 896 κατοίκους, σύμφωνα με την απογραφή του 2011. Έχει χαρακτηριστεί ως παραδοσιακός οικισμός της Ελλάδος. Ο Άγιος Ιωάννης (Αγιάννης) μαζί με τον οικισμό Ακτή Νηρέως αποτελούν την Τοπική Κοινότητα Αγίου Ιωάννου. Βρίσκονται 5 με 7 χλμ. βορειοδυτικά του Αλιβερίου. Η κοινότητα Αγίου Ιωάννη έχει δύο ενορίες ( Αγίου Ιωάννη με το ναό του Αγίου Δημητρίου και Κουστουμάλου με το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος) και δύο σχολεία (Δημοτικό-Νηπιαγωγείο). Η τοπική κοινότητα Αγίου Ιωάννη είναι χαρακτηρισμένη ως αγροτικός πεδινός οικισμός, με έκταση 48,468 χμ² (2011).[2]
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
Το λήμμα πιθανόν να περιλαμβάνει πληροφορίες που αποτελούν πρωτότυπη έρευνα, που δεν έχουν προηγουμένως δημοσιευτεί ή δεν έχουν ελεγχθεί από ειδικούς. |
Άγιος Ιωάννης | |
---|---|
Διοίκηση | |
Χώρα | Ελλάδα[1] |
Αποκεντρωμένη Διοίκηση | Θεσσαλίας-Στερεάς Ελλάδας |
Περιφέρεια | Στερεάς Ελλάδας |
Περιφερειακή Ενότητα | Ευβοίας |
Δημοτική Κοινότητα | Ταμυνέων |
Γεωγραφία | |
Γεωγραφικό διαμέρισμα | Στερεά Ελλάδα |
Νομός | Ευβοίας |
Υψόμετρο | 116 μέτρα |
Πληθυσμός | |
Μόνιμος | 722 |
Έτος απογραφής | 2021 |
Πληροφορίες | |
Ταχ. κώδικας | 34500 |
(σε παρένθεση ο πληθυσμός της τοπικής κοινότητας)
Για την ίδρυση του Αγίου Ιωάννη υπάρχουν δύο εκδοχές. Κατά την πρώτη εκδοχή, το χωριό στη σημερινή θέση ιδρύθηκε αρχικά στη Μέση Βυζαντινή Εποχή από κατοίκους της παραλίας, που αναζητούσαν ασφάλεια στο εσωτερικό, διότι η θέση αυτή ήταν δασώδης με φυσικά κρησφύγετα. Το κέντρο του χωριού, όπου είναι σήμερα η εκκλησία, προσφερόταν ως τέτοια ικανή αμυντική θέση. Αυτό ίσχυε ακόμα και αν δεν υπήρχε τότε ο Πύργος. Κατά την δεύτερη εκδοχή, το χωριό ιδρύθηκε στα χρόνια της Ενετοκρατίας πιθανότατα τον 15ο αιώνα, ίσως το 1470, αλλά πάντως στα χρόνια της μεγάλης καταστροφής που έφερε στη ζωή των παραλιακών πόλεων ο Ενετοτουρκικός πόλεμος (1463-1479).
Στα χρόνια της Φραγκοκρατίας περί το 1470 μ.Χ. μετοίκησαν 5-6 οικογένειες βοσκών από το Μαρούσι Αττικής και θεμελίωσαν ποιμενικό οικισμό με το όνομα «Καλοστούμαλο». Πήγαν εκεί για λόγους ασφάλειας και για αναζήτηση βοσκοτόπων. Τα ονόματα τους δε διασώθηκαν, αλλά μεταξύ αυτών, κάποιος λεγόταν Κατσιμεντές. Τα σπίτια τους ήταν μικρά και χαμηλά, χαμόσπιτα, όσο το επέτρεπαν οι Τούρκοι, περίπου 2,50 μέτρα. Μέχρι το 1521 ο οικισμός ονομάζεται «Καλοστούμαλο». Το 1830 όταν τελείωσαν οι εχθροπραξίες με τους Τούρκους το επίσημο όνομα του οικισμού είναι «Κουτσουμάλο» αλλά λανθασμένα συναντάται και ως «Κουτσουμάλι, Κουσουμάλο, Κουσομάλο, Κοστουμάλο, Κουτσουμάλο=κουτσό+ομαλό». Το πρώτο συνθετικό σημαίνει μείωση του δεύτερου συνθετικού. Ομαλό σημαίνει πεδινό, δηλαδή Κουτσουμάλο σημαίνει μικρή πεδινή έκταση. Μετά την άφιξη των Σουλιωτών από το χωριό Μεταμόρφωση Σουλίου, στο όνομα του χωριού έγινε αναγραμματισμός του (τ) και του (σ) και από Κουτσουμάλο ονομάστηκε Κουστουμάλο. Με την ντοπιολαλιά που χρησιμοποιούμε πολύ το (-ου) έγινε Κουστουμάλου. Οι κάτοικοι των γύρω χωριών όμως είχαν άλλη ερμηνεία για το όνομα. Πίστευαν ότι ονόμασαν το χωριό Κουστουμάλου επειδή οι Σουλιώτες είχαν διαφορετική ενδυμασία, δηλαδή κουστούμι+άλλο, άλλη φορεσιά.
Υπάρχει και άποψη οτι οι πρώτοι κάτοικοι ήταν απο το Μαρούσι αττικής με το επώνυμο Κατσιμεντές και φορούσαν κουστούμια
Δυτικά του χωριού και σε απόσταση 3 χιλιομέτρων υψώνεται το βουνό Σερβούνι. Το βουνό αυτό έσωσε τους κατοίκους του χωριού από τη φτώχεια και την πείνα την δεκαετία του '40. Οι κάτοικοι του χωριού έβοσκαν τα πρόβατα και έκοβαν ξύλα τα οποία πουλούσαν στο Αλιβέρι και στην Αθήνα. Στους πρόποδες του βουνού οι κάτοικοι είχαν σχηματίσει ελαιώνα ( εξ ου και το όνομα της περιοχής ΕΛΑΙΑ) , έναν από τους μεγαλύτερους της περιοχής. Πολλοί κάτοικοι ήταν κυνηγοί, διότι το βουνό ήταν πλούσιο σε θηράματα.
Στο χωριό υπάρχουν και άλλα μνημεία όπως η Κουστουμαλέικη βρύση, το βαθιό (βαθύ) πηγάδι κ.α..
«Μαρία λεν την Παναγιά
Μαρία λεν και σένα
Αν αρνηθώ την Παναγιά
θε να αρνηθώ και σένα»
Όταν έβγαζαν και το τελευταίο ριζικό από το μαστραπά, ακολουθούσε γλέντι και χορός.
«Άγιε Θόδωρε καλέ μου
και καλέ θαυματουργέ μου.
Εκεί στην έρημο, που πας
και τις μοίρες συναντάς,
αν θα βρεις και τη δική μου,
θέλω να τη χαιρετίσεις.
Να τις πεις να 'ρθει το βράδυ
να θερίσουμε μαζί το στάρι.»
Φεύγοντας έκρυβαν εκεί κάτι δικό τους, π.χ. ένα τσιμπιδάκι. Το πρωί πήγαιναν να το πάρουν και συζητούσαν μεταξύ τους, ποιον είδαν στον ύπνο τους. Πίστευαν ότι αυτόν που είδαν, θα τον έπαιρναν για άντρα τους.
Υπάρχουν και άλλα έθιμα όπως τα Ψυχοκέρια, το Ζώσιμο της Εκκλησίας κ.α.
Στις 16/05/2004 ο Γεώργιος Βουτυρόπουλος έγινε ο πρώτος Έλληνας που ανέβηκε το Έβερεστ (8.848 μ.). Περιέγραψε την επιτυχία του σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού το καλοκαίρι του ίδιου έτους
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.