adnarro

Latín

adnarrō
clásico (AFI)	[adˈnar.roː]

Etimología

Del prefijo ad- (preposición) y narrō, -āre ('narrar').

Verbo transitivo

1

Contar o relatar.^[1]

Conjugación

Conjugación de adnarrō, adnarrāre, adnarrāvī, adnarrātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	adnarrāre, adnarrāvisse
Infinitivo pasivo	adnarrārī
Participio activo	adnarrāns, adnarrātūrus
Participio pasivo	adnarrandus, adnarrātus
Gerundio	adnarrandī, adnarrandō, adnarrandum
Supino	adnarrātum, adnarrātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego adnarrō	tū adnarrās	is, ea, id adnarrat	nōs adnarrāmus	vōs adnarrātis	eī, eae, ea adnarrant
Pretérito imperfecto	ego adnarrābam	tū adnarrābās	is, ea, id adnarrābat	nōs adnarrābāmus	vōs adnarrābātis	eī, eae, ea adnarrābant
Futuro	ego adnarrābō	tū adnarrābis	is, ea, id adnarrābit	nōs adnarrābimus	vōs adnarrābitis	eī, eae, ea adnarrābunt
Pretérito perfecto	ego adnarrāvī	tū adnarrāvistī	is, ea, id adnarrāvit	nōs adnarrāvimus	vōs adnarrāvistis	eī, eae, ea adnarrāvērunt, adnarrāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego adnarrāveram	tū adnarrāverās	is, ea, id adnarrāverat	nōs adnarrāverāmus	vōs adnarrāverātis	eī, eae, ea adnarrāverant
Futuro perfecto	ego adnarrāverō	tū adnarrāveris	is, ea, id adnarrāverit	nōs adnarrāverimus	vōs adnarrāveritis	eī, eae, ea adnarrāverint
Presente pasivo	ego adnarror	tū adnarrāris, adnarrāre	is, ea, id adnarrātur	nōs adnarrāmur	vōs adnarrāminī	eī, eae, ea adnarrantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego adnarrābar	tū adnarrābāris, adnarrābāre	is, ea, id adnarrābātur	nōs adnarrābāmur	vōs adnarrābāminī	eī, eae, ea adnarrābantur
Futuro pasivo	ego adnarrābor	tū adnarrāberis, adnarrābere	is, ea, id adnarrābitur	nōs adnarrābimur	vōs adnarrābiminī	eī, eae, ea adnarrābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego adnarrem	ut tū adnarrēs	ut is, ut ea, ut id adnarret	ut nōs adnarrēmus	ut vōs adnarrētis	ut eī, ut eae, ut ea adnarrent
Pretérito imperfecto	ut ego adnarrārem	ut tū adnarrārēs	ut is, ut ea, ut id adnarrāret	ut nōs adnarrārēmus	ut vōs adnarrārētis	ut eī, ut eae, ut ea adnarrārent
Pretérito perfecto	ut ego adnarrāverim	ut tū adnarrāverīs	ut is, ut ea, ut id adnarrāverit	ut nōs adnarrāverīmus	ut vōs adnarrāverītis	ut eī, ut eae, ut ea adnarrāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego adnarrāvissem	ut tū adnarrāvissēs	ut is, ut ea, ut id adnarrāvisset	ut nōs adnarrāvissēmus	ut vōs adnarrāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea adnarrāvissent
Presente pasivo	ut ego adnarrer	ut tū adnarrēris, adnarrēre	ut is, ut ea, ut id adnarrētur	ut nōs adnarrēmur	ut vōs adnarrēminī	ut eī, ut eae, ut ea adnarrentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego adnarrārer	ut tū adnarrārēris, adnarrārēre	ut is, ut ea, ut id adnarrārētur	ut nōs adnarrārēmur	ut vōs adnarrārēminī	ut eī, ut eae, ut ea adnarrārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) adnarrā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) adnarrāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) adnarrātō	(is, ea, id) adnarrātō	― ―	(vōs) adnarrātōte	(eī, eae, ea) adnarrantō
Presente pasivo	― ―	(tū) adnarrāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) adnarrāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) adnarrātor	(is, ea, id) adnarrātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) adnarrantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad