digero

Latín

dīgerō
clásico (AFI)	[ˈdiː.gɛ.roː]

Etimología

Del prefijo dis- y gerō ('llevar').^[1]

Verbo transitivo

1

Llevar o causar movimiento en múltiples direcciones, dispersar.^[1]

b

Distribuir, difundir (cosas inmateriales).^[1]

2 Medicina

Distribuir (alimentos digeridos) en el cuerpo, digerir.^[1]

b

Dispersar, disipar (materia enferma, etc., en un paciente o su cuerpo).^[1]

c

Laxar, aflojar.^[1]

3

Dividir, separar.^[1]

b

Extender, expandir, dilatar.^[1]

4

Colocar en orden, ordenar, disponer.^[1]

b

Trasplantar.^[1]

c

En sentido inmaterial: ordenar, arreglar, organizar, clasificar.^[1]

d

Enumerar.^[1]

Conjugación

Conjugación de dīgerō, dīgerere, dīgessī, dīgestum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	dīgerere, dīgessisse
Infinitivo pasivo	dīgerī
Participio activo	dīgerēns, dīgestūrus
Participio pasivo	dīgerendus, dīgestus
Gerundio	dīgerendī, dīgerendō, dīgerendum
Supino	dīgestum, dīgestū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego dīgerō	tū dīgeris	is, ea, id dīgerit	nōs dīgerimus	vōs dīgeritis	eī, eae, ea dīgerunt
Pretérito imperfecto	ego dīgerēbam	tū dīgerēbās	is, ea, id dīgerēbat	nōs dīgerēbāmus	vōs dīgerēbātis	eī, eae, ea dīgerēbant
Futuro	ego dīgeram	tū dīgerēs	is, ea, id dīgerēt	nōs dīgerēmus	vōs dīgerētis	eī, eae, ea dīgerent
Pretérito perfecto	ego dīgessī	tū dīgessistī	is, ea, id dīgessit	nōs dīgessimus	vōs dīgessistis	eī, eae, ea dīgessērunt, dīgessēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego dīgesseram	tū dīgesserās	is, ea, id dīgesserat	nōs dīgesserāmus	vōs dīgesserātis	eī, eae, ea dīgesserant
Futuro perfecto	ego dīgesserō	tū dīgesseris	is, ea, id dīgesserit	nōs dīgesserimus	vōs dīgesseritis	eī, eae, ea dīgesserint
Presente pasivo	ego dīgeror	tū dīgereris, dīgerere	is, ea, id dīgeritur	nōs dīgerimur	vōs dīgeriminī	eī, eae, ea dīgeruntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego dīgerēbar	tū dīgerēbāris, dīgerēbāre	is, ea, id dīgerēbātur	nōs dīgerēbāmur	vōs dīgerēbāminī	eī, eae, ea dīgerēbantur
Futuro pasivo	ego dīgerar	tū dīgerēris, dīgerēre	is, ea, id dīgerētur	nōs dīgerēmur	vōs dīgerēminī	eī, eae, ea dīgerentur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego dīgeram	ut tū dīgerās	ut is, ut ea, ut id dīgerat	ut nōs dīgerāmus	ut vōs dīgerātis	ut eī, ut eae, ut ea dīgerant
Pretérito imperfecto	ut ego dīgererem	ut tū dīgererēs	ut is, ut ea, ut id dīgereret	ut nōs dīgererēmus	ut vōs dīgererētis	ut eī, ut eae, ut ea dīgererent
Pretérito perfecto	ut ego dīgesserim	ut tū dīgesserīs	ut is, ut ea, ut id dīgesserit	ut nōs dīgesserīmus	ut vōs dīgesserītis	ut eī, ut eae, ut ea dīgesserint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego dīgessissem	ut tū dīgessissēs	ut is, ut ea, ut id dīgessisset	ut nōs dīgessissēmus	ut vōs dīgessissētis	ut eī, ut eae, ut ea dīgessissent
Presente pasivo	ut ego dīgerar	ut tū dīgerāris, dīgerāre	ut is, ut ea, ut id dīgerātur	ut nōs dīgerāmur	ut vōs dīgerāminī	ut eī, ut eae, ut ea dīgerantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego dīgererer	ut tū dīgererēris, dīgererēre	ut is, ut ea, ut id dīgererētur	ut nōs dīgererēmur	ut vōs dīgererēminī	ut eī, ut eae, ut ea dīgererentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) dīgere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dīgerite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) dīgeritō	(is, ea, id) dīgeritō	― ―	(vōs) dīgeritōte	(eī, eae, ea) dīgeruntō
Presente pasivo	― ―	(tū) dīgerere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) dīgeriminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) dīgeritor	(is, ea, id) dīgeritor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) dīgeruntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad