experior

Latín

experior
clásico (AFI)	[ɛksˈpɛ.rɪ.ɔr]

Etimología

Del prefijo ex- y pariō, -ere ('parir').^[1]

Verbo transitivo

1

Poner a prueba, probar.^[2]

2

Recurrir a.^[2]

b Derecho

Recurrir.^[2]

3

Intentar.

• Uso: con infinitivo o ut.^[2]

4

Vivir la experiencia de, experimentar, sufrir.^[2]

b

Aprender de experiencias (que).

• Uso: con acusativo e infinitivo.^[2]

Conjugación

Conjugación de experiō, experīre, expertī, ―  (cuarta conjugación, deponente, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo pasivo	experīrī
Participio pasivo	experiendus
Gerundio	experiendī, experiendō, experiendum
Supino	―
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente pasivo	ego experior	tū experīris, experīre	is, ea, id experītur	nōs experīmur	vōs experīminī	eī, eae, ea experiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego experiēbar	tū experiēbāris, experiēbāre	is, ea, id experiēbātur	nōs experiēbāmur	vōs experiēbāminī	eī, eae, ea experiēbantur
Futuro pasivo	ego experiar	tū experiēris, experiēre	is, ea, id experiētur	nōs experiēmur	vōs experiēminī	eī, eae, ea experientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente pasivo	ut ego experiar	ut tū experiāris, experiāre	ut is, ut ea, ut id experiātur	ut nōs experiāmur	ut vōs experiāminī	ut eī, ut eae, ut ea experiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego experīrer	ut tū experīrēris, experīrēre	ut is, ut ea, ut id experīrētur	ut nōs experīrēmur	ut vōs experīrēminī	ut eī, ut eae, ut ea experīrentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente pasivo	― ―	(tū) experīre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) experīminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) experītor	(is, ea, id) experītor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) experiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Información adicional

• Derivados: experiens, experientia, experimentum, experiscor, expertio, expertus