fugio

Latín

fugiō
clásico (AFI)	/ˈfu.gi.oː/
eclesiástico (AFI)	/ˈfu.d͡ʒi.o/
silabación	fu-gi-ō
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
rimas	u.gi.oː, u.d͡ʒi.o

Etimología

Del protoitálico *fug-i- ('huir') y este del protoindoeuropeo *bʰug-i- ('huir'), de *bʰewg-₁ ('huir').^[1] Compárese el griego antiguo φεύρω (pʰeýrō, 'huir'), el avéstico būj(i) ("expiación", "penitencia") y el persa medio bōz ('liberar').^[1]

Verbo intransitivo

1

Huir.

2

Desterrarse (por su propia voluntad).

3

Apartarse de.

4

Pasar rápidamente, desvanecerse.

• Uso: poético

Verbo transitivo

5

Tratar de evitar, esquivar, huir de; evitar, escapar a.

6

Rechazar, recusar.

7

Pasar inadvertido, escapar (a la observación o al conocimiento).

Conjugación

Conjugación de fugiō, fugere, fūgī, fugitum  (tercera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	fugere, fūgisse
Infinitivo pasivo	fugī
Participio activo	fugiēns, fugitūrus
Participio pasivo	fugiendus, fugitus
Gerundio	fugiendī, fugiendō, fugiendum
Supino	fugitum, fugitū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego fugiō	tū fugis	is, ea, id fugit	nōs fugimus	vōs fugitis	eī, eae, ea fugiunt
Pretérito imperfecto	ego fugiēbam	tū fugiēbās	is, ea, id fugiēbat	nōs fugiēbāmus	vōs fugiēbātis	eī, eae, ea fugiēbant
Futuro	ego fugiam	tū fugiēs	is, ea, id fugiēt	nōs fugiēmus	vōs fugiētis	eī, eae, ea fugient
Pretérito perfecto	ego fūgī	tū fūgistī	is, ea, id fūgit	nōs fūgimus	vōs fūgistis	eī, eae, ea fūgērunt, fūgēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego fūgeram	tū fūgerās	is, ea, id fūgerat	nōs fūgerāmus	vōs fūgerātis	eī, eae, ea fūgerant
Futuro perfecto	ego fūgerō	tū fūgeris	is, ea, id fūgerit	nōs fūgerimus	vōs fūgeritis	eī, eae, ea fūgerint
Presente pasivo	ego fugior	tū fugeris, fugere	is, ea, id fugitur	nōs fugimur	vōs fugiminī	eī, eae, ea fugiuntur
Pretérito imperfecto pasivo	ego fugiēbar	tū fugiēbāris, fugiēbāre	is, ea, id fugiēbātur	nōs fugiēbāmur	vōs fugiēbāminī	eī, eae, ea fugiēbantur
Futuro pasivo	ego fugiar	tū fugiēris, fugiēre	is, ea, id fugiētur	nōs fugiēmur	vōs fugiēminī	eī, eae, ea fugientur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego fugiam	ut tū fugiās	ut is, ut ea, ut id fugiat	ut nōs fugiāmus	ut vōs fugiātis	ut eī, ut eae, ut ea fugiant
Pretérito imperfecto	ut ego fugerem	ut tū fugerēs	ut is, ut ea, ut id fugeret	ut nōs fugerēmus	ut vōs fugerētis	ut eī, ut eae, ut ea fugerent
Pretérito perfecto	ut ego fūgerim	ut tū fūgerīs	ut is, ut ea, ut id fūgerit	ut nōs fūgerīmus	ut vōs fūgerītis	ut eī, ut eae, ut ea fūgerint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego fūgissem	ut tū fūgissēs	ut is, ut ea, ut id fūgisset	ut nōs fūgissēmus	ut vōs fūgissētis	ut eī, ut eae, ut ea fūgissent
Presente pasivo	ut ego fugiar	ut tū fugiāris, fugiāre	ut is, ut ea, ut id fugiātur	ut nōs fugiāmur	ut vōs fugiāminī	ut eī, ut eae, ut ea fugiantur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego fugerer	ut tū fugerēris, fugerēre	ut is, ut ea, ut id fugerētur	ut nōs fugerēmur	ut vōs fugerēminī	ut eī, ut eae, ut ea fugerentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) fuge	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fugite	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) fugitō	(is, ea, id) fugitō	― ―	(vōs) fugitōte	(eī, eae, ea) fugiuntō
Presente pasivo	― ―	(tū) fugere	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) fugiminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) fugitor	(is, ea, id) fugitor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) fugiuntor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad