saturo

 Entradas similares:  saturó

Español

saturo
pronunciación (AFI)	[saˈt̪uɾo]
silabación	sa-tu-ro
acentuación	llana
longitud silábica	trisílaba
rima	u.ɾo

Forma flexiva

Forma verbal

1

Primera persona del singular (yo) del presente de indicativo de saturar.

Latín

saturo
clásico (AFI)	/ˈsa.tu.ro/
eclesiástico (AFI)	/ˈsa.tu.ro/
silabación	sa-tu-ro
acentuación	esdrújula
longitud silábica	trisílaba
rima	a.tu.ro

Etimología 1

De satur ('satisfecho') y el sufijo ō, -āre₃.^[1] .

Verbo transitivo

1

Dícese en relación a alimentos, bebidas: saciar, hartar, satisfacer.^[1]

2

Figurado, dícese de una persona, sus sentidos, pasiones, etc.: saciar, contentar, satisfacer.^[1]

b

Con genitivo: dar (a una persona) una sensación de exceso (de), cansar, hartar.^[1]

3

Saturar, empapar.^[1]

Conjugación

Conjugación de saturō, saturāre, saturāvī, saturātum  (primera conjugación, regular) [▲▼]

Formas no personales (verboides)
Infinitivo activo	saturāre, saturāvisse
Infinitivo pasivo	saturārī
Participio activo	saturāns, saturātūrus
Participio pasivo	saturandus, saturātus
Gerundio	saturandī, saturandō, saturandum
Supino	saturātum, saturātū
Formas personales
Modo indicativo
	ego	tū	is, ea, id	nōs	vōs	eī, eae, ea
Presente	ego saturō	tū saturās	is, ea, id saturat	nōs saturāmus	vōs saturātis	eī, eae, ea saturant
Pretérito imperfecto	ego saturābam	tū saturābās	is, ea, id saturābat	nōs saturābāmus	vōs saturābātis	eī, eae, ea saturābant
Futuro	ego saturābō	tū saturābis	is, ea, id saturābit	nōs saturābimus	vōs saturābitis	eī, eae, ea saturābunt
Pretérito perfecto	ego saturāvī	tū saturāvistī	is, ea, id saturāvit	nōs saturāvimus	vōs saturāvistis	eī, eae, ea saturāvērunt, saturāvēre
Pretérito pluscuamperfecto	ego saturāveram	tū saturāverās	is, ea, id saturāverat	nōs saturāverāmus	vōs saturāverātis	eī, eae, ea saturāverant
Futuro perfecto	ego saturāverō	tū saturāveris	is, ea, id saturāverit	nōs saturāverimus	vōs saturāveritis	eī, eae, ea saturāverint
Presente pasivo	ego saturor	tū saturāris, saturāre	is, ea, id saturātur	nōs saturāmur	vōs saturāminī	eī, eae, ea saturantur
Pretérito imperfecto pasivo	ego saturābar	tū saturābāris, saturābāre	is, ea, id saturābātur	nōs saturābāmur	vōs saturābāminī	eī, eae, ea saturābantur
Futuro pasivo	ego saturābor	tū saturāberis, saturābere	is, ea, id saturābitur	nōs saturābimur	vōs saturābiminī	eī, eae, ea saturābuntur
Modo subjuntivo
	ut ego	ut tū	ut is, ut ea, ut id	ut nōs	ut vōs	ut eī, ut eae, ut ea
Presente	ut ego saturem	ut tū saturēs	ut is, ut ea, ut id saturet	ut nōs saturēmus	ut vōs saturētis	ut eī, ut eae, ut ea saturent
Pretérito imperfecto	ut ego saturārem	ut tū saturārēs	ut is, ut ea, ut id saturāret	ut nōs saturārēmus	ut vōs saturārētis	ut eī, ut eae, ut ea saturārent
Pretérito perfecto	ut ego saturāverim	ut tū saturāverīs	ut is, ut ea, ut id saturāverit	ut nōs saturāverīmus	ut vōs saturāverītis	ut eī, ut eae, ut ea saturāverint
Pretérito pluscuamperfecto	ut ego saturāvissem	ut tū saturāvissēs	ut is, ut ea, ut id saturāvisset	ut nōs saturāvissēmus	ut vōs saturāvissētis	ut eī, ut eae, ut ea saturāvissent
Presente pasivo	ut ego saturer	ut tū saturēris, saturēre	ut is, ut ea, ut id saturētur	ut nōs saturēmur	ut vōs saturēminī	ut eī, ut eae, ut ea saturentur
Pretérito imperfecto pasivo	ut ego saturārer	ut tū saturārēris, saturārēre	ut is, ut ea, ut id saturārētur	ut nōs saturārēmur	ut vōs saturārēminī	ut eī, ut eae, ut ea saturārentur
Modo imperativo
	―	(tū)	(is, ea, id)	―	(vōs)	(eī, eae, ea)
Presente	― ―	(tū) saturā	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) saturāte	(eī, eae, ea) ―
Futuro	― ―	(tū) saturātō	(is, ea, id) saturātō	― ―	(vōs) saturātōte	(eī, eae, ea) saturantō
Presente pasivo	― ―	(tū) saturāre	(is, ea, id) ―	― ―	(vōs) saturāminī	(eī, eae, ea) ―
Futuro pasivo	― ―	(tū) saturātor	(is, ea, id) saturātor	― ―	(vōs) ―	(eī, eae, ea) saturantor
Leyenda: † arcaico, x no normativo, ■ cambio ortográfico, ■ irregularidad

Forma flexiva

Forma adjetiva

1

Forma del dativo y ablativo singular masculino de satur.

2

Forma del dativo y ablativo singular neutro de satur.