زبان گیلکی
زبانی ایرانی از شاخهٔ شمال غربی / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبان گیلکی (گیلٚکی زٚوان ɡilɵki zɵvān) از گروه زبانهای ایرانی شاخه شمال غربی است که زبان مادری اکثر مردم استان گیلان و جوامع کوچکتری در استانهای مجاور، از جمله استانهای مازندران، استان قزوین و نیز در استان تهران است.[3][4] گیلکی از شرق با گویشوران مازندرانی و از غرب با گویشوران تالشی و از جنوب با گویشوران تاتی همجوار است و در درون محدوده خود دارای گونههایی است.[6]
گیلٚکی | |
---|---|
گیلٚکی/gilⲑki | |
زبان بومی در | ایران، استان گیلان و جوامع کوچکتری در استانهای تهران، استان البرز، مازندران[1][2] واستان قزوین.[3][4][5] |
منطقه | جنوب غربی دریای خزر |
شمار گویشوران | ۳٫۳ میلیون (بدون تاریخ) |
الفبای عربی الفبای گیلکی الفبای لاتین | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | glk |
زبانشناسی | 58-AAC-eb |
این نوشتار شامل نمادهای آوایی آیپیای است. بدون پشتیبانی مناسب تفسیر، ممکن است علامتهای سوال، جعبه یا دیگر نمادها را جای نویسههای یونیکد ببینید. |
زبان گیلکی از گروه زبانهای شمال غربی ایرانی و در مجموع زبانهای حاشیه دریای خزر است.[7] علاوه بر گیلکی این خانواده شامل زبانهای تالشی، مازندرانی و تاتی است.[7] بهباور زبانشناسان گیلکی زبان خواهر مازندرانی میباشد و نزدیکترین زبان از نظر دستوری به این زبان است.[8] از دیدگاه تاریخی این زبانها به زبان پارتی (اشکانی) وابستگی دارند.[7] گیلکی با دیگر زبانهای ایرانی شمال غربی نزدیکی دارد.[9]