میاندوآب
شهری در استان آذربایجان غربی، ایران / From Wikipedia, the free encyclopedia
میاندوآب یکی از شهرهای جنوبی استان آذربایجان غربی در شمال غرب ایران است. این شهر مرکز شهرستان میاندوآب بوده و با فاصلهٔ ۱۴۳ کیلومتری[3] از ارومیه، در جنوب استان قرار گرفتهاست.[4] میاندوآب شهر رودخانههای پرآب[5] در جنوب دریاچه ارومیه و میان دو رود زرینهرود و سیمینهرود واقع شده و محل تلاقی استانهای آذربایجان غربی و شرقی محسوب میشود. دلیل نام گذاری این شهر نیز به خاطر موقعیت این شهر میان دو رود زرینهرود و سیمینهرود است.[6] ورزش دوچرخه سواری در این شهر قدمت زیادی دارد و میاندوآب به شهر دوچرخه ایران معروف و مشهور است.[7][8] اکثر اهالی میاندوآب مردم آذربایجانی هستند و به زبان ترکی آذربایجانی تکلم میکنند. در جلد چهارم کتاب «فرهنگ جغرافیائی ایران (آبادیها)» نیز زبان مردم میاندوآب، ترکی آذربایجانی و مذهب آنها شیعه ذکر شدهاست.[9] سوغات این شهر قند است.[10][11][12]
میاندوآب | |
---|---|
کشور | ایران |
استان | آذربایجان غربی |
شهرستان | میاندوآب |
بخش | مرکزی |
نام(های) پیشین | مرحمت آباد |
مردم | |
جمعیت | ۱۳۴٬۴۲۵ نفر (۱۳۹۵)[1] |
جغرافیای طبیعی | |
ارتفاع | ۱۳۱۴ متر از سطح دریا |
آبوهوا | |
میانگین بارش سالانه | ۲۸۹ میلیمتر |
اطلاعات شهری | |
شهردار | بابک محمدزاده |
تأسیس شهرداری | ۱۳۲۷[2] |
رهآورد | چغندر، قند و شکر، سیب، هلو، انگور |
پیششمارهٔ تلفن | ۰۴۴–۴۵ |
وبگاه | |
این شهر یکی از بزرگترین و مهمترین شهرهای آذربایجان غربی است و تنها شهرستانی در ایران بوده که نسبت جمعیت شهری و روستایی آن تقریباً برابر است.[13][14] میاندوآب، چهارمین دشت حاصل خیز کشور محسوب میشود[13] و شهرستان میاندوآب نیز بعد از ارومیه بزرگترین تولیدکننده محصولات کشاورزی در آذربایجان غربی و یکی از قطبهای اصلی استان در امر تولید است.[15]
میاندوآب از جایگاه ارتباطی، نظامی و راهبردی ویژه ای در سطح منطقه شمال غرب کشور برخوردار است و به دلیل واقع شدن در مسیر راه تبریز ـ مراغه ـ سنندج و ارومیه و تهران و پیوند دادن استانهای آذربایجان غربی و آذربایجان شرقی و زنجان و کردستان اهمیت و نقش مهمی برخوردار است.[16][17][18]
میاندوآب و حومه آن در دنیای قدیم یکی از مناطق پررونق محسوب میشدهاست، نخستین سند معتبر به دست آمده که مربوط به منطقه میاندوآب باشد، سنگ نبشته ای به زبان اورارتویی که در شمال غرب شهر در نزدیکی روستای داش تپه است که دو قطعه بزرگ این کتیبه به موزه بریتانیا انتقال داده شدهاست.[19]