Top Qs
Chronologie
Chat
Contexte
institutor
De Wiktionnaire, le dictionnaire libre
Remove ads
Anglais
Étymologie
- Du latin institutor.
Nom commun
institutor
- Fondateur.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Latin
Étymologie
- Déverbal de instituo (« instituer, établir, mettre en place, fixer »), dérivé de institutum, avec le suffixe -tor.
Nom commun
institutor \Prononciation ?\ masculin (pour une femme, on dit : institutrix)
- Celui qui institue.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « institutor », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Remove ads
Occitan
Étymologie
- Du latin institutor (« fondateur, personne qui institue »).
Nom commun
institutor \ins.ti.ty.ˈtu\ masculin (graphie normalisée) (pour une femme, on dit : institutritz)
- Instituteur, celui qui enseigne dans une école primaire.
Synonymes
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- Academia Occitana-Consistòri del Gai Saber, Diccionari General de la Lenga Occitana (DGLO), XXI s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → ieo12.org, mertyl.free.fr (PDF)
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
Remove ads
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads