Biocomunicación
From Wikipedia, the free encyclopedia
No estudo das ciencias biolóxicas, a biocomunicación é calquera tipo específico de comunicación interna (intraespecífica) ou entre especies (interespecífica) de plantas, animais, fungos, protozoos e microorganismos.[1][2] A comunicación significa basicamente interaccións mediadas por signos seguindo tres niveis de regras (sintáctica, pragmática e semántica). Os signos na maioría dos casos son moléculas químicas (semioquímicas),[3] pero tamén táctiles, ou como nos animais tamén visuais e auditivos. A biocomunicación dos animais pode incluír vocalizacións (como entre especies de aves competidoras) ou produción de feromonas (como entre varias especies de insectos),[4] sinais químicos entre plantas e animais (como na produción de taninos utilizados polas plantas vasculares para avisar aos insectos), e comunicación mediada quimicamente entre as plantas[5][6] e dentro das plantas.
A biocomunicación dos fungos demostra que a comunicación dos micelios integra interaccións interespecíficas mediadas por signos entre os organismos fúnxicos, as bacterias do solo e as células da raíz das plantas, sen as cales non se podería organizar a nutrición das plantas. A biocomunicación de ciliados identifica os distintos niveis e motivos de comunicación nestas eucariotas unicelulares. A biocomunicación de Archaea e acariocitos representa niveis clave de interaccións mediadas por signos evolutivamente máis antigos. A biocomunicación dos fagos demostra que os axentes vivos máis abundantes neste planeta se coordinan e se organízan mediante interaccións mediadas por signos. A biocomunicación é a ferramenta esencial para coordinar o comportamento de varios tipos celulares do sistema inmunitario.[7]