Consello de Seguridade das Nacións Unidas
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
O Consello de Seguridade das Nacións Unidas é o organismo das Nacións Unidas encargado de manter a paz e seguridade entre as nacións. A diferenza doutras reparticiones da ONU que unicamente poden realizar recomendacións aos gobernos, o Consello de Seguridade pode tomar decisións (coñecidas como "resolucións") e obrigar aos membros a cumprilas, de acordo ao estipulado pola Carta das Nacións Unidas.
| Consello de Seguridade das Nacións Unidas | |
|---|---|
 | |
 | |
| Acrónimo | UNSC, 国連安保理, 안보리, CSNU, Weltsicherheitsrat, CSNU, СБ ООН, 安理会, 安理會, РБ ООН, СС на ООН, СБ ААН, BMGK, RB ONZ, V-Raad, BMT TŞ, BR OSN, CSNU, RB OSN e VNVR |
| Tipo | órgão principal da Organização das Nações Unidas e consello |
| Data de fundación | 24 de outubro de 1945 |
| Organización matriz | ONU |
| Organización subsidiaria | Missão das Nações Unidas para a estabilização no Haiti |
| Sede | Nova York |
| Na rede | |
| https://www.un.org/securitycouncil/es, https://www.un.org/securitycouncil/zh, https://www.un.org/securitycouncil/fr, https://www.un.org/securitycouncil/ar, https://www.un.org/securitycouncil/ru e https://www.un.org/securitycouncil | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O Consello está conformado por 15 nacións, 5 permanentes e 10 temporais. Os cinco membros permanentes son os Estados Unidos, Francia, o Reino Unido, a República Popular da China e Rusia. Os 10 membros non permanentes son electos cada dous anos como representantes rexionais. A presidencia do Consello rota mensualmente de xeito alfabético.
Cada membro do Consello ten un voto. As decisións en xeral requiren do voto afirmativo de, polo menos, nove membros. Con todo, os cinco membros permanentes contan con dereito a veto.
O Consello de Seguridade das Nacións Unidas realizou a súa primeira sesión o 17 de xaneiro de 1946 en Church House, Londres. Desde esa data, o Consello reuniuse permanentemente realizando encontros en diferentes cidades, desde París ata Addis Ababa. Con todo, a maior parte do tempo mantívose na sede das Nacións Unidas, primeiro en Lake Success e logo na cidade de Nova York.
A composición do Consello variou soamente en tres ocasións. En 1965, realizáronse cambios aos artigos 23 e 27 da Carta das Nacións Unidas, aumentando de seis a dez o número de membros non permanentes.
En 1971, a Asemblea Xeral votou a favor de eliminar ao membro da República da China sendo substituído desde aquela oportunidade por un delegado da República Popular da China ao ser recoñecida esta entidade como o lexítimo representante da China. Como este tema baseouse na representatividade do membro permanente e non nunha admisión ou expulsión deste, foi tratado a nivel da Asemblea Xeral sen necesitar da aprobación do Consello (e polo tanto, estar suxeita a veto) ou dalgunha modificación do artigo 23 da Carta que especifica as características dos membros permanentes. Un feito similar ocorreu en 1991 cando a Unión Soviética foi substituída pola Federación Rusa.
Os 15 membros do Consello están compostos por dúas categorías: os chamados "membros permanentes" e os "membros non permanentes" ou "membros electos".
Os cinco membros permanentes corresponden ás cinco potencias vencedoras da segunda guerra mundial. Son insubstituíbles e teñen dereito a vetar calquera decisión do Consello. Os cinco membros orixinais foron:
Estados Unidos de América
Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda do Norte
República da China
República de Francia
Unión de Repúblicas Socialistas SoviéticasFrancia posteriormente adoptou o nome de "República Francesa" en outubro de 1946 coa chegada da Cuarta República. Posteriormente, a República da China e a Unión Soviética serían substituídas, sen modificar a Carta das Nacións Unidas. Na actualidade, os cinco membros permanentes e os seus embaixadores son:
China (Wang Guangya)
Federación Rusa (Vitaly I. Churkin) Francia (Jean-Marc da Sablière) Estados Unidos (John R. Bolton) Reino Unido (Emyr Jones Parry)Doutra banda, existen dez membros non permanentes, elixidos por polo menos dous terzos dos votos da Asemblea Xeral para un período de dous anos consecutivos. Cada dous anos, cinco membros son renovados. As cotas repártense de acordo a criterios rexionais: África elixe tres membros, Latinoamérica e o Caribe elixe dous, do mesmo xeito que Asia e Europa Occidental, mentres Europa Oriental elixe un. Alternadamente, un membro debe ser do mundo árabe, ben africano ou asiático.[1]
Os dez membros non permanentes, xunto aos seus embaixadores no período 2006-2007 son:
R.D. do Congo (Basile Ikoube)
Ghana (Nana Effah-Apenteng)
Perú (Oswaldo de Rivero)
Qatar (Nassir Abdulaziz Al-Nasser)
Eslovaquia (Peter Burian).svg){kind=small}
Bélxica (Johan C. Verbeke)
Indonesia (Rezkab Ishar Jenie)
Italia (Marcello Spatafora)
Panamá (Ricardo Alberto Arias)
Suráfrica (Dumisani Kumalo)O 16 de outubro de 2006 foi realizada a elección dos membros do Consello de Seguridade para o período 2007-2008. Bélxica e Italia foron electos unanimemente como representantes de Europa, do mesmo xeito que Suráfrica polo continente africano. Indonesia derrotou por 158 votos a Nepal que obtivo só 28 votos. Con todo, a cota latinoamericana mantívose en disputa: Guatemala enfrontou a Venezuela en 47 votacións; e aínda que Guatemala superaba amplamente ao estado suramericano, non alcanzou os 128 votos necesarios. Finalmente, o 1 de novembro foi anunciada polas chancelerías de ambos os países que Panamá sería o seu candidato de consenso. Panamá foi ratificada o 7 de novembro como o representante latinoamericano no Consello de Seguridade.
Diversas organizacións das Nacións Unidas dependen do Consello das Nacións Unidas. Entre elas atópanse o Tribunal Penal Internacional para a ex-Iugoslavia e o Tribunal Penal Internacional para Ruanda, deseñados para o xuízo do xenocidio perpetrado en ambos os territorios durante a primeira metade dos anos 1990.
Á súa vez, o Consello de Seguridade das Nacións Unidas é o encargado do establecemento das Forzas de Paz da ONU, como as actuais UNIFIL e MINUSTAH, encargados da pacificación no Líbano e Haití.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
