From Wikipedia, the free encyclopedia
Os herpéstidos (Herpestidae), chamados a maioría deles mangostas, son unha familia de pequenos mamíferos carnívoros feliformes, dos que hai 14 xéneros e 34 especies,[2] nativos do sur de Eurasia e da parte continental de África. Ningún vive en Galicia, aínda que no sur da Península Ibérica foi introducida desde tempos antigos a mangosta exipcia (Herpestes ichneumon).[3]
Mangostas[1] Rango fósil: Oligoceno-Actual | |||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Arriba á esquerda: Suricata suricatta Arriba á dereita: Cynictis penicillata | |||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||
| |||||||||||||
Xéneros | |||||||||||||
| |||||||||||||
Sinonimia | |||||||||||||
|
Tamén pertencen a esta familia as especies xeralmente chamadas suricatas (Suricata suricatta), mangostas ananas e cusimanses (xéneros Helogale e Crossarchus). Ao contrario, as seis especies de "mangostas" da illa de Madagascar, hoxe na familia Eupleridae, que inicialmente foran clasificadas dentro da familia Herpestidae, están máis relacionadas segundo as probas xenéticas con outros carnívoros de Madagascar da familia Eupleridae, polo que desde 2006 se lles asignou unha subfamilia Galidiinae dentro de Eupleridae e fóra de Herpestidae.
Os Herpestidae están clasificados na suborde Feliformia, xunto coas familias dos gatos, hienas e civetas.
A palabra "mangosta" procede da voz da lingua marathi da India mungūs (मुंगूस, (pronunciado [muŋɡuːs]), que entrou primeiro no portugués e no francés e despois noutros idiomas.[4] O nome científico da familia, Herpestidae, procede do vocablo grego herpo que significa 'que se arrastra'.
As mangostas viven no sur de Asia, África e sur de Europa, e tamén en Fidxi, Porto Rico e algunhas illas do Caribe e de Hawai, onde son especies introducidas.
As 34 especies teñen unha lonxitude que vai de 24 a 58 cm, excluíndo a cola.[5] As mangostas pesan entre os 320 g das mangosta anana Helogale parvula aos 5 kg da Ichneumia albicauda, que ten o tamaño dun gato.[5]
As mangostas teñen unha gran semellanza cos mustélidos, coas súas longas faces e corpos, orellas pequenas e arredondadas, patas curtas e colas longas que se van adelgazando cara ao extremo. A maioría teñen pintas ou son grises; unhas poucas teñen pelaxes fortemente marcadas. Utilizan as súas garras non retráctiles principalmente para escavar. Teñen pupilas ovoides coma as das cabras. A maioría das especies teñen unha gran glándula anal olorosa, usada para marcar o territorio e sinalar o seu estado reprodutivo. A fórmula dental das mangostas é similar á dos vivérridos: 3.1.3-4.1-23.1.3-4.1-2.
Teñen receptores para a acetilcolina que, igual que os receptores das serpes, teñen unha forma que fai imposible que as neurotoxinas do veleno das serpes se unan a eles. As mangostas son unha das catro especies coñecidas de mamíferos con mutacións no receptor de acetilcolina nicotínico que as protexen do veleno das serpes.[6] Tamén as teñen os porcos bravos, rateis, ourizos, o que os protexe igualmente das α-neurotoxinas do veleno da serpe, aínda que estes animais son grupos separados nos que apareceron estas mutacións independentemente. Nas mangostas, este cambio no receptor débese exclusivamente a glicosilacións.[7] Estase a investigar se mecanismos similares protexen as mangostas dos velenos hemotóxicos das serpes.[6]
A diferenza dos vivérridos arbóreos nocturnos, as mangostas son normalmente terrestres e moitas son activas durante o día.
Algunhas especies teñen unha vida predominantemente solitaria, e buscan alimento soas, mentres que outras viaxan en grupos, compartindo o alimento entre os membros do grupo e as crías. A mangosta exipcia (Herpestes ichneumon) ponse ás veces como exemplo de mangosta solitaria, aínda que se observou que traballa tamén en grupos.[8]
As mangostas comen principalmente insectos, cangrexos, miñocas, lagartos, aves e roedores. Porén, tamén comen ovos e prea.
A Herpestes edwardsii e outras teñen a habilidade de loitar e matar serpes velenosas, especialmente as Naja, para o que aproveitan a súa axilidade, groso pelame e receptores de acetilcolina especializados que as fan resistentes ao veleno.[9] Porén, normalmente evitan as Naja (cobras elápidas da India) e non teñen unha particular tendencia a consumir a súa carne.[10]
Algunhas especies poden aprender trucos simples. Poden ser semidomesticadas e tidas como mascotas que controlan animais daniños.[11] Porén,poden ser máis destrutivas que o que se desexaba; por exemplo, cando se importaron ás Indias Occidentais para que matasen as ratas, destruíron a maior parte da pequena fauna que vivía no chan. Por esta razón, é ilegal importalas en varios países[12]. As mangostas foron introducidas en Hawai en 1883 e tiveron un negativo efecto sobre as especies nativas.[13]
As mangostas emiten un ruído de ton agudo, chamado risada, cando se aparean. Este ruído tamén se lles oe durante o cortexo.[14] As comunidades de femias da especie Mungos mungo sincronizan os seus partos o mesmo día para disuadir as femias dominantes de cometer infanticidio.[15]
Non se sabe canto poden vivir as mangostas no seu ambiente natural; porén, sábese que a súa media de vida en catividade é de vinte anos.[16]
As exhibicións de mangostas son un espectáculo común nas beiras das estradas de Paquistán. Os encantadores de cobras teñen mangostas para simular loitas entre elas e as serpes. En Okinawa, Xapón (onde as mangostas foron traídas desacertadamente para controlas as serpes locais), as loitas das mangostas contra estas serpes velenosas (Ovophis okinavensis e Trimeresurus flavoviridis) nun perímetro pechado son espectáculos exhibidos en parques como Okinawa World; porén, debido á presión de grupos activistas defensores dos dereitos dos animais, este espectáculo é menos común hoxe.[17]
Segundo o historiador grego Diodoro Sículo (século I a. C.), os exipcios veneraban as mangostas nativas (Herpestes ichneumon) pola súa capacidade de manexar as serpes velenosas e pola súa dieta ocasional de ovos de crocodilo.[18] O deus budista tibetano da riqueza Dzambala ou Jambhala é representado frecuentemente termando dunha mangosta que cuspe xoias pola boca.[19] O deus hindú da riqueza Kubera (que é fillo de Vishrava ("Fama"), e Kubera é tamén chamado Vaisravana), adoita representarse levando unha mangosta na súa man esquerda, de aí que algúns consideren que ver unha mangosta dá sorte.[20]
A familia Herpestidae foi descrita cientificamente por primeira vez polo biólogo francés Charles Lucien Bonaparte en 1845.[21] No libro de 1973 The Carnivores do zoólogo R. F. Ewer todas as mangostas estaban incluídas na familia dos Viverridae (as civetas), aínda que posteriores publicacións as consideraban nunha familia separada.[22]
En canto á subdivisión en subfamilias, en 1864, o zoólogo británico John Edward Gray clasificou os herpéstidos en tres subfamilias: Galiidinae, Herpestinae e Mungotinae.[23] Este agrupamento foi apoiado polo zoólogo británico Reginald Innes Pocock no seu libro de 1919, no cal denominaba a familia "Mungotidae".[24] Porén, as evidencias xenéticas obtidas na década de 2000 de análises de ADN nuclear e mitocondrial argumentou en contra de situar os galidiinos na familia das mangostas; estas especies viuse que estaban máis estreitamente relacionadas con outros carnívoros de Madagascar, como as fosas Cryptoprocta ferox e a Fossa fossana.[25][26] Os Galiidinae son considerados actualmente unha subfamilia de Eupleridae.[27]
En 1989, o zoólogo W. Christopher Wozencraft sinalou que aínda que as relacións filoxenéticas en Mungotinae non eran claras, os estudos feitos ao final do século XX apoiaban a existencia de dous clados monofiléticos en Herpestinae: un que constaba de Atilax e Herpestes e outro que comprendía Bdeogale, Ichneumia e Rhynchogale.[28] Igual que outros carnívoros feliformes, as mangostas descenden dos viverravinos, os cales eran mamíferos similares á civeta ou xeneta.
O cladograma que segue está baseado nos resultados dun estudo de 2005 feito por Ewa Barycka da Academia Polaca das Ciencias[29] e dun estudo de 2009 de Marie-Lilith Patou do Museo Nacional de Historia Natural de Francia, e colegas:[30]
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.