From Wikipedia, the free encyclopedia
John Keats (AFI: ʤɒn ki:ʦ), nado en Londres o 31 de outubro de 1795 e finado en Roma o 23 de febreiro de 1821, foi un poeta inglés do Romanticismo. Foi unha das principais figuras da segunda xeración de poetas románticos, coincidindo con Lord Byron e Percy Bysshe Shelley, a pesar de que comezou a publicar as súas obras catro anos antes da súa morte por tuberculose.[1]
Retrato de John Keats por William Hilton | |
Biografía | |
---|---|
Nacemento | 31 de outubro de 1795 Londres, Reino de Gran Bretaña |
Morte | 23 de febreiro de 1821 (25 anos) Roma, Estados Pontificios |
Causa da morte | tuberculose |
Lugar de sepultura | Cemiterio protestante Grave of John Keats (en) |
Datos persoais | |
Residencia | Inglaterra Escocia Illa de Irlanda Geographical region of Italy (en) |
País de nacionalidade | Británica |
Relixión | Irrelixión |
Educación | King's College de Londres |
Actividade | |
Campo de traballo | Poesía e Romanticismo |
Lugar de traballo | Inglaterra |
Ocupación | Poeta |
Movemento | Romanticismo |
Influencias | |
Lingua | Lingua inglesa |
Familia | |
Cónxuxe | sen valor |
Irmáns | Frances Mary Keats (en) e George Keats (pt) |
Durante a súa curta vida a súa obra foi obxecto de constantes ataques e non foi senón até moito despois que foi completamente reivindicada. A lírica de Keats caracterízase por unha linguaxe exuberante e imaxinativa, temperado pola melancolía. Keats tiña con frecuencia a sensación de traballar á sombra dos grandes poetas do pasado e só cara ao final da súa efémera vida, cando sentía preto a escuridade da morte, foi capaz de producir os seus poemas máis auténticos e memorables.[2]
Na actualidade, os seus poemas son dos máis populares e analizados da literatura inglesa, así como as súas cartas.[3]
John Keats naceu en Finsbury Pavement, nos arredores de Londres; o seu pai era propietario dunha corte de cabalos e morreu ao caer dun cabalo en 1803, cando o poeta tiña só sete anos.[4] A súa nai volveu casar enseguida, pero este segundo matrimonio foi infeliz e a nai non tardou en abandonar o seu marido e trasladarse a vivir á casa da avoa de Keats en Enfield con Keats, a súa irmá e outros tres irmáns, dos cales un non tardou en morrer. Alí o poeta foi a unha boa escola e antes dos quince anos xa lera os clásicos e traducía a Virxilio; con todo, a nai morreu en 1810 de tuberculose, deixándoos a el e os seus irmáns ao coidado da súa avoa.[5]
Esta nomeou dous titores que puidesen coidar os orfos; estes sacaron a Keats da súa antiga escola e convertérono en aprendiz de cirurxián até 1814, cando, tras unha pelexa co seu mestre, abandonou ese posto e foi estudar noutro hospital da zona. Durante aquel ano, John dedicou cada vez máis e máis tempo ao estudo da literatura e, aínda que se graduou en Farmacia, só exerceu dous anos, tras os cales se entregou por completo á poesía.
A lectura da obra de Edmund Spenser, concretamente The Faerie Queene, supuxo para Keats un punto de inflexión no seu desenvolvemento literario e inspirou a creación do seu primeiro poema: "Imitation of Spenser". Enseguida coñeceu o poeta e editor Leigh Hunt, embarcado na defensa do Romanticismo; estabeleceu unha amizade con el e este introduciuno no selecto círculo dos máis destacados poetas da súa época, como Percy B. Shelley e Lord Byron, cos cales tamén estableceu amizade. Hunt publicou o seu "Imitation of Spenser" en 1816 no seu xornal Examiner, así como os seus primeiros sonetos, como "On First looking into Chapman's Homer", inspirado na lectura da Ilíada e a Odisea traducidas por George Chapman no século XVII. Un ano despois, publicou o seu primeiro poemario titulado simplemente Poems (1817). Esta primeira colección non tivo boa acollida, sobre todo pola súa relación co controvertido editor, quen era ademais un crítico literario moi displicente e gañouse inimigos poderosos entre os poetas e escritores da súa época.
En 1817 trasladouse á illa de Wight, onde comezou a traballar nun novo libro. Pouco despois tivo que encargarse de coidar o seu irmán Tom, vítima da tuberculose, como a súa nai. Esta enfermidade supuxo para o poeta case unha maldición bíblica, pois habería de decimar a súa familia e terminar coa súa propia vida. Tras finalizar o seu poema épico Endymion, Keats iniciou unha viaxe por Escocia e Irlanda en compañía do seu amigo Charles Brown, e durante esta viaxe el tamén empezou a mostrar signos de infección, polo que tivo que volver prematuramente. Ao seu regreso, atopouse con que Tom empeorara considerablemente; ao fin, morreu en 1818. Ao pesar pola morte do seu irmán uniuse o feito de que a crítica recibira con hostilidade a súa Endymion, do mesmo xeito que fixera antes cos seus Poemas. Keats decidiu entón volver trasladarse, esta vez a vivir na casa londiniense do seu amigo Brown. Alí coñeceu a Fanny Brawne, quen estivera vivindo na casa de Brown coa súa nai, e, ao pouco, namorouse dela. A publicación póstuma da correspondencia entre ambos escandalizou a sociedade vitoriana.
Entre tanto, durante a primavera e o verán de 1819 Keats escribía os seus mellores poemas: "Ode to Psyque", "Ode on a Grecian Urn" e "Ode to a Nightingale", pezas clásicas da literatura inglesa, que apareceron no terceiro e mellor dos seus libros, Lamia, Isabella, The Eve of St. Agnes and Other Poems (1820). O primeiro é un tributo a unha deusa que, aparentemente, non tivo un gran culto na Grecia antiga; Keats promete a Psique construírlle un santuario. No segundo, "Ode on a Grecian Urn", tenta falar cunha urna que descobre nun museo, sorprendido polo misterio suspendido na eternidade do que revela; a urna respóndelle as palabras seguintes «a beleza é a verdade, a verdade é beleza, isto é todo... o que necesitas saber». En "Ode to a Nightingale", o eu lírico elévase entre as árbores, coas ás da palabra poética, para reunirse co rousinol que alí canta; iso sérvelle para comparar a natureza eterna e transcendental dos ideais coa fugacidade do mundo físico: o poeta, que se sente morrer, ansía esa eternidade.[6]
Ao ano seguinte, a súa relación con Fanny tivo que concluír cando a tuberculose de Keats se agravou sensiblemente. Os médicos aconselláronlle que se afastase do frío clima de Londres e marchase á asollada Italia; Keats marchou a Roma co seu amigo o pintor Joseph Severn, convidado por outro amigo, Percy Shelley. Durante un ano a súa saúde pareceu mellorar, pero ao cabo volveu quebrantarse e morreu a principios do ano seguinte, o 23 de febreiro de 1821, á beira da romana praza de España.[7]
En honra ao seu amigo, Shelley escribiu o seu poema "Adonaïs".[8] O corpo de Keats está enterrado no cemiterio protestante de Roma. Sobre a súa lápida, segundo quería que fose o seu epitafio, lese «Aquí xace alguén cuxo nome foi escrito na auga».[9] Existe un retrato de Keats pintado por William Hilton.[10]
(Carta a John Hamilton Reynolds, 3 de maio de 1818)
Comparo a vida humana a unha gran casa de moitas moradas, das cales só podo describir dúas, xa que as portas das restantes aínda están pechadas ante min. A primeira onde entramos chamarémola cámara infantil ou sen pensamento, na cal permaneceremos mentres non pensamos. Estamos alí longo tempo, e aínda que as portas da cámara segunda están abertas, mostrando a súa aparencia brillante, non nos interesa apresurarnos a entrar nela. Mais a longo prazo sentímonos imperceptiblemente impelidos, ao espertar en nós o principio do pensamento, e apenas entramos nesa cámara segunda, que chamarei cámara do pensamento virginal, nos embriagamos coas luces e a atmosfera, sen ver outra cousa que agradables marabillas, e pensamos en quedarnos alí para sempre no medio dos deleites.I compare human life to a large Mansion of Many Apartments, two of which I can only describe, the doors of the rest being yet shut upon me – The first we step into we call the infant or thoughtless Chamber, in which we remain as long as we do not think – We remain there a long while, and notwithstanding the doors of the second Chamber remain wide open, showing a bright appearance, we care not to hasten to it; but are at length imperceptibly impelled by the awakening of the thinking principle – within us – we no sooner get into the second Chamber, which I shall call the Chamber of Maiden-Thought, than we become intoxicated with the light and the atmosphere, we see nothing but pleasant wonders, and think of delaying there for ever in delight.
(Carta aos irmáns de decembro de 1817)
(...) capacidade negativa, é dicir, aquela por cal un home é capaz de existir no medio de incertezas, misterios, dúbidas, sen unha procura irritable do feito e a razón". Keats engade que é "un estado emocional caracterizado pola indecisión, a inquietude, a incerteza e a tensión que resulta de necesidades internas incompatibles ou unidades de igual intensidade. Para poder crear auténtica poesía, hai que poder permanecer no que poderían ser estados conflitivos, sen tentar reducilos a unidades racionais. A apertura da Imaxinación debe imporse á vontade do eu poético de resolver as oposicións e tensións".I mean Negative Capability, that is, when a man is capable of being in uncertainties, mysteries, doubts, without any irritable reaching after fact and reason". Keats adds: "an emotional state characterized by indecision, restlessness, uncertainty and tension resulting from incompatible inner needs or drives of comparable intensity. To create true poetry, one had to be able to remain in what may be states of conflict without 'irritably' reaching after facts or reasons. By not imposing one self upon the doubts and uncertainties which make up a conflict".
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.