Gran Premio de Francia de 1985
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
O Gran Premio de Francia de fórmula 1 de 1985 celebrouse no Circuíto Paul Ricard en Francia o 7 de xullo de 1985. Foi a sétima proba da tempada de Fórmula Un de 1985, o 63º Gran Premio de Francia, ou o 71º Gran Prix de l'ACF. A carreira disputouse sobre 53 voltas ao circuíto de 5´81 quilómetros para unha distancia total de carreira de 308 quilómetros.
Esta foi a última vez que o circuíto longo de Paul Ricard foi utilizado para o Gran Premio de Francia. En 1986 foi utilizado o trazado máis curto de 3´813 quilómetros (versión "club") logo de que Elio de Angelis morrera nun fatal accidente no circuíto durante unha sesión de probas. Isto foi unha reacción instintiva dea FIA ao accidente, xa que se sabía que o circuíto non era o culpable do accidente. O alerón traseiro do Brabham BT55 de de Angelis rompera ao entrar a alta velocidade na curva Verriere ao final da recta de boxes, o que resultou nunha perda completa da carga aerodinámica na parte traseira do coche provocando que se bloqueara.
Nelson Piquet gañou a carreira pilotando un Brabham BT54 - BMW. Resultou ser a última vitoria do equipo Brabham na Fórmula Un. Tamén foi a primeira vitoria nun Gran Premio desde o seu regreso á Fórmula Un para o fabricante italiano de pneumáticos Pirelli. Piquet gañou a carreira con seis segundos sobre gañador da pole Keke Rosberg que pilotaba un Williams FW10 - Honda. Terceiro foi o francés Alain Prost pilotando un McLaren MP4 / 2B - TAG Porsche. O podio de Prost permitiulle pechar a cinco puntos a diferenza co líder do campionato, Michele Alboreto (Ferrari).
Remove ads
Cualificación
O piloto de Williams e Campión Mundial en 1982 Keke Rosberg, rompeu o dominio do equipo Lotus - Renault nas poles en 1985 poñendo o seu coche na pole position en Paul Ricard, cunha media de 226´612 km/h. Ayrton Senna foi segundo no seu Lotus - Renault, seguido polo Ferrari 156/85 de Michele Alboreto e o McLaren - TAG de Prost. A terceira fila da grella foi ocupada polo primeiro dos pilotos de Pirelli Nelson Piquet, mentres que o defensor do campionato do mundo (e gañador do Gran Premio de Francia de 1984) Niki Lauda (McLaren) redondeou os seis primeiros. Os pilotos de fábrica de Renault Patrick Tambay e Derek Warwick cualificaron noveno e décimo. Tambay pilotaba unha versión actualizada do Renault RE60, coñecido como o RE60B, mentres que Warwick pilotaba o vello RE60.
Nigel Mansell (Williams) tivo un accidente na curva de alta velocidade Signes, que se atopa ao final da recta Mistral de 1´8 km., durante a práctica, e sufriu unha conmoción cerebral que o deixou fóra da carreira. Mansell bateu a marca do accidente a máis velocidade na historia da Fórmula Un, pilotaba a máis de 322 km/h.
O motor BMW de 4 cilindros en liña, de aproximadamente 1 000 CV (1 000 PS; 735 kW), demostrou a súa valía na recta Mistral, a característica máis distintiva do Circuíto Paul Ricard, cando impulsou o Brabham do piloto suízo Marc Surer a unha velocidade de 338 km/h a máis rápida da tempada, durante a cualificación. En comparación o coche máis lento, cos 550 CV (550 PS; 405 kW) do Tyrrell - Ford de Stefan Bellof só puido lograr 277 km/h na Mistral.
O Gran Premio de Francia tamén marcou a primeira vez que o equipo Tyrrell utilizou o motor Renault turboalimentado con Martin Brundle montado no novo chasis do Tyrrell 014 mentres o seu compañeiro de equipo Stefan Bellof aínda utilizou o Cosworth DFY no 012. Permitiu que Brundle cualificara uns catro segundos máis rápido que o seu compañeiro de equipo. Brundle contou que durante a cualificación, en certo momento mentres ambos estaban nunha volta rápida, que no inicio da recta Mistral estaba a 91 metros do 012 de Bellof e no momento en que chegou a Signes, Bellof non era máis que un punto nos seus espellos. A velocidade máxima do novo coche con motor turbo foi de ao redor de 310 km/h, uns 33 km/h máis rápido que o V8.
Tyrrell foi o último equipo de F1 en cambiar o motor atmosférico a un motor turboalimentado logo de chegar a un acordo con Renault a finais de 1984, pero o novo 014 non estivo listo ata esta carreira. Como era o equipo máis baixo na xerarquía de Renault detrás do equipo de fábrica, Lotus e Ligier, Tyrrell soamente forneceuse co motor EF4 de Renault de 1984.
Remove ads
Carreira
Ao comezo, Keke Rosberg e Ayrton Senna chegaron as curvas Verriere nas súas respectivas posicións na grella, seguidos por Nelson Piquet, quen fixo unha excelente saída desde o quinto lugar, Michele Alboreto, Elio de Angelis, Niki Lauda, Gerhard Berger e Alain Prost que fixo unha mala saída desde o 6º lugar.
A medida que pasaron as voltas, a calor comezou a afectar a algúns dos coches. O motor Renault do piloto de Ligier Jacques Laffite explotou na volta 3, o compañeiro de equipo de Laffite Andrea De Cesaris retirouse na volta 5 con problemas na dirección e o líder do campionato, Alboreto terminou na seguinte volta marchaba no 4º lugar cando o turbocompresor do seu Ferrari fallou.
Pero Nelson Piquet, que ata entón tivera pouco éxito en 1985, comezou a correr a un ritmo máis alto por toda a pista. Armado co motor máis potente da Fórmula Un, o BMW 4 en liña e con mellores pneumáticos que Rosberg e Senna, foi capaz de pasar o seu compatriota facilmente na recta Mistral e na volta 11 pasou a Rosberg (cuxo potente motor Honda fixo difícil que Piquet pasara na recta) na curva logo de Signes. Piquet comezou a afastarse de Rosberg, que esnaquizara os seus pneumáticos empuxando forte desde o principio. Berger máis tarde retirouse na volta 20 logo dunha colisión con Pierluigi Martini.
Senna entrou nos boxes con problemas co seu Lotus e quedou fóra da contenda. Lauda e Prost pasaron a de Angelis con certa dificultade e logo capturaron e loitaron con Rosberg durante un longo período de tempo. Aínda que os coches de McLaren eran máis rápidos, o máis potente motor Honda do Williams de Rosberg permitíalle afastarse nas partes máis rápidas do circuíto francés de alta velocidade. A batalla seguiu e seguiu, e Piquet estaba cada vez máis e máis lonxe.
Mentres apuraba para recuperar o tempo, Senna tivo un grande accidente na extremadamente rápida curva Signes ao final da longa recta Mistral cando o motor Renault do seu Lotus estalou, derrapou no seu propio aceite que estaba goteando nos pneumáticos traseiros, trompeou a unha velocidade extremadamente alta e bateu contra os gardarailes Armco. Saíu ileso aínda que con algunhas contusións.
A batalla Rosberg / Lauda / Prost continuou, pero na volta 31 a caixa de cambios de Lauda fallou na recta de boxes e quedou fóra da carreira diante dos boxes. Prost finalmente conseguiu pasar a Rosberg nas curvas Verriere e acelerou o ritmo, empezou a captura de Piquet (que agora tiña 23 segundos de vantaxe) reducindoa en 1´5 a 2 segundos por volta. Rosberg entrou en boxes para cambiar pneumáticos e reincorporouse detrás de Prost e Piquet.
Pero Piquet, co potente motor BMW e os seus pneumáticos Pirelli traballando ben por primeira vez na tempada, foi capaz de manter baixo control tanto a Prost como a Rosberg para lograr a que sería a última vitoria de Brabham. Rosberg capturou e pasou a Prost (que diminuíra o seu ritmo) na última volta. O segundo piloto de Ferrari Stefan Johansson (que remontara a través da pista desde o posto 15 da grella e agora loitaba con De Angelis) logrou o cuarto posto un pouco máis dunha décima de segundo por diante de De Angelis, e Patrick Tambay no Renault completou os puntos.
Remove ads
Clasificación
Cualificación
Carreira
Remove ads
Líderes por volta
- Líderes da carreira: Keke Rosberg (1-10), Nelson Piquet (11-53)
Posicións logo da carreira
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio de Detroit de 1985 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1985 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1985 |
| Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1984 |
Gran Premio de Francia | Carreira seguinte: Gran Premio de Francia de 1986 |
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads