Hunerico

Hunerico (antes de 430 – 23 de decembro de 484), rei de vándalos e alanos entre 477 e 484, fillo e sucesor de Xenserico.

Hunerico

Biografía
Nacemento	411
Morte	23 de decembro de 484 (Gregoriano) (72/73 anos) Cartago, Tunisia
Causa da morte	peste
Rei dos vándalos
477 – 484 ← Xenserico – Guntamundo →
Datos persoais
Relixión	Arianismo
Actividade
Ocupación	monarca
Familia
Cónxuxe	Eudocia (filla de Valentiniano III)
Fillos	Hilderico
Pai	Xenserico
Irmáns	Theoderich
Descrito pola fonte	Allgemeine Deutsche Biographie Encyclopædia Britannica Encyclopædia Britannica

Traxectoria

Aínda príncipe, casou por primeira vez (antes de 451) cunha princesa visigoda, filla do rei Teodorico, que será pouco despois devolta á Galia co nariz cortado e o rostro salvaxemente mutilado.^[1] En 455, ou pouco despois, desposa pola forza a Eudocia, filla do emperador Valentiniano III,^[2] que fora levada como refén a Cartago e mantida durante sete anos como prisioneira de Xenserico, á que repudiará no ano 472. Desta unión nacerá o futuro rei Hilderico.

En xaneiro de 477, Xenserico morreu octoxenario logo dun reinado de medio século. Tan pronto como Hunerico accedeu ao trono, fixo asasinar ou executar a dous dos seus irmáns aínda vivos, Teuderico e Teoderico, así como ás súas esposas e fillos.

Malia profesar o arianismo, ao comezo do seu reinado mostrouse tolerante cos católicos, perseguindo en cambio aos seguidores do maniqueísmo que se instalaron con puxanza no norte de África. A requirimento do emperador Zenón chega a permitir en 481 a elección dun novo bispo católico de Cartago, vinte e catro anos logo da supresión do bispado por Xenserico. En 483, con todo, prohibe novamente a sede católica de Cartago e desterra ao bispo Uxío ao sur de Tunisia. A súa política relixiosa foi contraditoria, ata o punto de que, tras permitir o 1 de febreiro de 484 un encontro entre bispos arianos e católicos, o 24 de febreiro do mesmo ano promulga un edicto polo que se declara a estes últimos herexes en caso de non abrazaren a doutrina ariana. Numerosos clérigos parten ao exilio, mentres que outros son confinados no sur do seu reino, torturados ou mortos na fogueira.

No relativo á política exterior, logrou manter o control vándalo sobre as illas do Mediterráneo Occidental, fortalecendo a súa armada. No interior de África, en cambio, os bérberes iniciaron as súas conquistas en territorio alxeriano, creando aos vándalos grandes problemas loxísticos por mor dos continuos ataques que obstaculizaban a comunicación entre os seus asentamentos de Cartago e Tánxer.

Alcanzado pola peste a finais do ano 484 (un castigo divino, segundo os católicos), morreu o 23 de decembro do mesmo ano, sendo sucedido polo seu sobriño Guntamundo.