Leon Cooper

Leon Neil Cooper, nado en Nova York o 28 de febreiro de 1930 e finado en Providence, Rhode Island, o 23 de outubro de 2024,^[1] foi un físico e profesor universitario estadounidense, galardoado co Premio Nobel de Física no ano 1972.

Leon Cooper

(2007)
Biografía
Nacemento	(en) Leon N. Kupchik 28 de febreiro de 1930 Nova York, Estados Unidos de América
Morte	23 de outubro de 2024 (94 anos) Providence, Estados Unidos de América
Educación	Universidade Columbia - doutor en ciencias físicas e matemáticas (–1954) The Bronx High School of Science (en)
Director de tese	Robert Serber
Actividade
Campo de traballo	Física teórica, física e supercondutividade
Ocupación	físico, profesor universitario
Empregador	Universidade Brown Universidade de Illinois en Urbana-Champaign
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (Membro da Academia Nacional de Ciencias dos Estados Unidos) (1975–) Sociedade Filosófica Estadounidense Academia das Artes e das Ciencias dos Estados Unidos Sociedade Estadounidense de Física Asociación Americana para o Avance das Ciencias
Obra
Obras destacables Par de Cooper BCM theory (en) Teoría BCS
Doutorando	Elie Lucien Bienenstock, Alan Bruce Saul, Nathan Intrator, Michael Peter Perrone e Brian S. Blais
Premios
(1977)  Doutor honorário da Universidade de Paris 8 (pt) (1972)  Premio Nobel de Física (1968)  Prêmio Comstock de Física (pt) (1965)  Bolsa de estudos Guggenheim  Membro da Sociedade Estadounidense de Física  John Jay Award (en)
Descrito pola fonte	Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Купер Леон) Obálky knih, Enciclopedia soviética armenia, volume 6, (p.16)

Traxectoria

Licenciouse en física na Universidade de Columbia, sendo posteriormente profesor na Universidade de Illinois, Brown, Providence así como profesor invitado en universidades de Noruega, Italia e Francia.

Investigacións científicas

Interesado na física do estado sólido, en 1957 desenvolveu xunto a John Bardeen e John Robert Schrieffer a Teoría BCS da supercondutividade, pola cal a moi baixa temperatura maniféstase nos electróns unha grande forza de atracción que os fai fluír emparellados de forma que, ao pasar preto dun núcleo atómico, o primeiro electrón cede enerxía que é despois recuperada polo seu compañeiro. Esta teoría tivo a súa orixe en 1911 no descubrimento do neerlandés Heike Kamerlingh Onnes sobre a carencia de resistencia do mercurio nas correntes eléctricas a temperaturas próximas ao cero absoluto.

Compañeiro de investigacións de Alfred P. Sloan entre 1959 e 1966, posteriormente realizou investigacións no Insitituto de Estudos Adiantados de Princeton e no Consello Europeo para a Investigación Nuclear (CERN).

En 1972 foi galardoado co Premio Nobel de Física, xunto con John Bardeen e John Robert Schrieffer, polos seus traballos conxuntos sobre a teoría da supercondutividade, coñecida como Teoría BCS.