Mar da China Meridional
mar From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
O mar da China Meridional (en chinés tradicional e simplificado: 南海 ou 南洋; en pinyin: Nán hǎi ou Nán yáng; en galego: Mar do Sur) é un mar marxinal, parte do océano Pacífico occidental. Limita ao norte coa China meridional, ao oeste coa península de Indochina, ao leste coas illas de Taiwán e o noroeste das Filipinas (principalmente con Luzón, Mindoro e Palawan), e ao sur por Borneo, o leste de Sumatra e as Illas Bangka Belitung, cunha superficie duns 3 500 000 km². Comunícase co mar da China Oriental a través do estreito de Taiwán, co mar de Filipinas a través do estreito de Luzón, co mar de Sulu a través dos estreitos que rodean Palawan, co mar de Xava a través dos estreitos de Karimata e Bangka, e directamente co golfo de Tailandia. O golfo de Tonkin forma parte do mar da China Meridional.
En 2016, 3,4 billóns de dólares dos 16 billóns de dólares do tráfico marítimo mundial pasaron polo mar da China Meridional. Na zona atopáronse reservas de petróleo e gas natural. O Pacífico Central Occidental representou o 14 % da pesca comercial mundial en 2010.
As illas do mar da China Meridional, que comprenden varios arquipélagos formados na súa maioría por pequenas illas deshabitadas, illotes (caios e bancos de area), arrecifes/atols e montañas submarinas na súa maioría pequenas e deshabitadas, están suxeitas a reclamacións de soberanía por parte de varios países. Estas reclamacións tamén se reflicten na variedade de nomes empregados para as illas e o mar.
Remove ads
Etimoloxía
Mar da China Meridional é o termo dominante utilizado en inglés para referirse ao mar, e o nome na maioría das linguas europeas é equivalente. Este nome débese ao interese dos primeiros europeos polo mar como rota desde Europa e o sur de Asia cara ás oportunidades comerciais da China. No século XVI, os mariñeiros portugueses chamábano "Mar da China" ("Mare da China"); a necesidade posterior de diferencialo das masas de auga próximas levou a chamalo Mar da China Meridional.[1] A Organización Hidrográfica Internacional refírese ao mar como Mar da China Meridional (Nan Hai).[2]
O Yi Zhou Shu, que foi unha crónica da dinastía Zhou Occidental (1046-771 a. C.), da o primeiro nome chinés ao mar da China Meridional como Nanfang Hai (en chinés 南方海), afirmando que os bárbaros dese mar daban tributos de tartarugas careis aos gobernantes Zhou.[3] Os clásicos Shi Jing (Clásico da poesía), Zuo Zhuan (Crónica de Zuo), e Guo Yu (Discursos dos Estados) do período Primaveras e outoños (771-476 a.C.) tamén se referían ao mar, pero co nome de Nan Hai (en chinés 南海) referencia ás expedicións feitas alí polo Estado de Chu.[3] Nan Hai, o Mar do Sur, era un dos Catro Mares (chinês: 四海; pinyin: Sìhǎi) da literatura chinesa. Hai outros tres mares, un para cada un dos catro puntos cardinales.[4] Durante a dinastía Han Oriental (23-220 EC), os gobernantes da China chamarono o mar Zhang Hai ({chinés 漲海 mar distante).[3] Fei Hai (chinés 沸海 mar fervendo) popularizouse durante o período das dinastías meridionais e setentrionais (en chino, 南北朝; pinyin, Nánběicháo). O uso do nome chinés actual, Nan Hai (Mar do Sur), xeneralizouse gradualmente durante a Dinastía Qing.[5]
No sueste asiático chamóuselle no seu día Mar de Champa ou Mar de Cham, en honra ao reino marítimo de Champa (actual Vietnam Central), que floreceu alí antes do século XVI.[6] A maior parte do mar quedou baixo control naval xaponés durante a segunda guerra mundial, tras a adquisición militar de moitos territorios circundantes do sueste asiático en 1941. Xapón chama ao mar Minami Shina Kai "Mar da China Meridional". Escribíase 南支那海 ata 2004, cando o Ministerio de Exteriores xaponés e outros departamentos cambiaron a grafía a 南シナ海, que se converteu no uso estándar no Xapón.[Cómpre referencia]
"Mar de Filipinas Occidental" é a designación oficial do goberno filipino dás partes orientais do mar da China Meridional incluídas na zona económica exclusiva de Filipinas. O termo tamén utilízase ás veces incorrectamente para referirse ao mar da China Meridional non seu conxunto.
Na China, denomínase Mar do Sur, (chinés =南海 Nánhǎi), e en Vietnam o Mar do Leste, (Biển Đông).[7][8][9] En Malaisia, Indonesia e Filipinas, durante moito tempo chamouse Mar da China Meridional (tagalo: Dagat Timog Tsina, malaio: Laut China Selatan), e a parte situada dentro das augas territoriais filipinas a miúdo denominábase "Mar Luzón", Dagat Luzon, por Filipinas.[10]
Con todo, tras unha escalada da disputa das Illas Spratly en 2011, varios organismos gobernamentais filipinos empezaron a utilizar o nome de Mar de Filipinas Occidental. Un portavoz de Administración de Servizos Atmosféricos, Xeofísicos e Astronómicos das Filipinas (PAGASA) afirmou que o mar situado ao leste das Filipinas seguirá chamándose Mar de Filipinas.[11] En setembro de 2012, o presidente filipino Benigno Aquino III asinou a Orde Administrativa nº 29, pola que se ordenaba que todos os organismos gobernamentais utilizasen o nome Mar de Filipinas Occidental para referirse ás partes do Mar da China Meridional situadas dentro da zona económica exclusiva de Filipinas, incluído o mar de Luzón, así como as augas ao redor, dentro e adxacentes ao grupo de illas Kalayaan e ao baixo de Masinloc, e encargou á Autoridade Nacional de Cartografía e Información sobre Recursos (NAMRIA) que utilizase o nome nos mapas oficiais.[12][13]
En xullo de 2017, para afirmar a súa soberanía, Indonesia rebautizó os tramos setentrionais da súa zona económica exclusiva de Indonesia no mar da China Meridional como mar de Natuna do Norte, que se atopa ao norte das illas Natuna indonesias, lindando coa zona económica exclusiva do sur de Vietnam, correspondente ao extremo sur do mar da China Meridional.[14] O "mar de Natuna" atópase ao sur da illa de Natuna, dentro das augas territoriais indonesias.[15] Por iso, Indonesia deu nome a dous mares que son porcións do mar da China Meridional; o mar de Natuna situado entre as Illas Natuna e os Lingga e Tambelan, e o mar de Natuna Norte situado entre as Illas Natuna e a cabo Cà Mau no extremo sur do delta do río Mekong en Vietnam. Non houbo acordo entre China e Indonesia sobre o que se denominou a disputa das augas de Natuna, sendo China ambigua en canto ao límite sur da súa área de interese.[16]
Remove ads
Hidrografía
Os estados e territorios con fronteiras marítimas (en sentido horario desde o norte) inclúen: a República Popular da China, a Taiwán, as Filipinas, Malaisia, Brunei, Indonesia e Vietnam. Os principais ríos que desembocan no mar da China Meridional son o Perla, o Min, o Jiulong, o Vermello, o Mekong, o Me Nam, o Rajang, o Baram, Kapuas, Batang Hari, Musi, Kampar, Indragiri, Pahang, Agno, Pampanga e Pasig.
A Organización Hidrográfica Internacional (OHI), na súa obra Limits of Oceans and Seas, 3ª edición (1953), define os límites do mar da China Meridional da seguinte maneira:[2]
«Ao sur». Os límites leste e sur de Singapur e Malaca [Unha liña que une Tanjong Datok, o punto sueste de Johor (1°22′N 104°17′L) a través do arrecife Horsburgh ata Púo Koko, o extremo nororiental da illa Bintan.(1°13.5′N 104°35′L). A costa nordeste de Sumatra] ata Tanjong Kedabu ao oeste (1°06′N 102°58′L) pola costa leste de Sumatra ata o cabo Lucipara. (3°14′S 106°05′L) desde alí ata Tanjong Nanka, o extremo suroeste da illa de Bangka (onde se converte no mar de Xava), a través desta illa ata Tanjong Berikat, o punto oriental. (2°34′S 106°51′L), ata Tanjong Djemang (2°36′S 107°37′L) en Billiton, Ao longo da costa norte desta illa ata Tanjong Boeroeng Mandi. (2°46′S 108°16′L) e de aí unha liña ata Tanjong Sambar (3°00′S 110°19′L) o extremo suroeste de Borneo.
No leste. Desde Tanjong Sambar, ao longo da costa occidental de Borneo, ata Tanjong Sampanmangio, o punto máis setentrional, desde alí unha liña cara aos puntos occidentais dos arrecifes Balabac e Secam, ata o punto occidental da illa de Bancalan e o cabo Buliluyan, o punto suroeste de Palawan, a través desta illa ata o punto Cabuli, o punto norte da mesma, desde alí ata o punto noroeste de Busuanga e o cabo Calavite na illa de Mindoro, ata o punto noroeste da Illa Lubang e ao punto Fuego (14°08'N) na illa de Luzón, a través desta illa ata o cabo Engano, o punto nordés de Luzón, ao longo dunha liña que une este cabo co punto leste da illa Balintang (20°N) e ao punto leste da illa Mavudis (21°05'N), desde alí ata Garan Bi, o punto sur de Taiwán (Formosa), pasando por esta illa ata Santyo (25°N), o seu punto nordés.
No norte. Desde Fuki Kaku, o punto máis setentrional de Formosa, ata Kiushan Tao (Illa Turnabout), pasando polo punto máis meridional de Haitan Tao (25°25'N) e desde alí cara ao oeste polo paralelo 25°24' norte ata a costa de Fukien..
No oeste. O continente, o límite sur do Golfo de Tailandia e a costa leste da Península Malaia.
Con todo, nunha edición revisada do borrador de Limits of Oceans and Seas, 4ª edición (1986), a Organización Hidrográfica Internacional recoñeceu o mar de Natuna. Por tanto, o límite sur do mar da China Meridional revisaríase desde as illas Bangka Belitung ata as illas Natuna.[17]
Remove ads
Xeoloxía
O mar esténdese sobre unha plataforma continental mergullada; durante as recentes glaciacións, o nivel global do mar era centos de metros máis baixo e Borneo formaba parte do continente asiático.
O mar da China Meridional abriuse fai uns 45 millóns de anos cando o «terreo perigoso» (Dangerous Ground) separouse do sur da China. A extensión culminou coa expansión do fondo oceánico fai uns 30 millóns de anos, un proceso que se propagou cara ao suroeste e deu lugar á conca en forma de V que vemos hoxe en día. A extensión cesou fai uns 17 millóns de anos.[18]
Debateuse moito sobre o papel da extrusión tectónica na formación da conca. Paul Tapponnier e os seus colegas argumentaron que, ao chocar a India con Asia, empuxa a Indochina cara ao sueste. O cizallamiento relativo entre Indochina e China provocou a apertura do mar da Chinesa Meridional. [19] Esta opinión é rebatida por xeólogos que non consideran que Indochina desprazouse moito con respecto ao continente asiático. Os estudos xeofísicos mariños realizados no golfo de Tonkín por Peter Clift demostraron que a falla do río Vermello estaba activa e provocou a formación dunha conca polo menos fai 37 millóns de anos no noroeste do mar da China Meridional, o que concorda coa idea de que a extrusión desempeñou un papel na formación do mar.[Cómpre referencia] Desde a súa apertura, o mar da China Meridional foi o depósito de grandes volumes de sedimentos transportados polos ríos Mekong, Vermello e Pearl. Varios destes deltas son ricos en xacementos de petróleo e gas.[Cómpre referencia]
Illas e montes submarinos
O mar da China Meridional contén máis de 250 pequenas illas, atols, caios, bancos de area e arrecifes, a maioría dos cales non teñen poboación indíxena, moitos dos cales quedan naturalmente mergullados durante a marea alta e algúns dos cales están permanentemente mergullados. As características son:
- As illas Spratly
- As illas Paracel
- A illa Pratas e os bancos Vereker
- O banco Macclesfield
- O baixo Scarborough
As illas Spratly esténdense sobre unha superficie de 810 por 900 km e abarcan unhas 175 formacións insulares identificadas, sendo a maior delas a illa Taiping (Itu Aba), con algo máis de 1,3 km de lonxitude e unha altitude máxima de 3,8 m.
A maior formación singular da zona das illas Spratly é un monte submarino de 100 km de ancho chamado Reed Tablemount, tamén coñecido como Reed Bank, situado ao nordés do grupo, separado da illa de Palawan, en Filipinas, pola fosa de Palawan. Agora completamente mergullada, cunha profundidade de 20 m, foi unha illa ata que quedou cuberta fai uns 7000 anos polo aumento do nivel do mar tras a última glaciación. Cunha superficie de 8866 km2, é unha das estruturas atolónicas mergulladas máis grandes do mundo.
Remove ads
Ruta comercial
_(43582519014).png)
O mar da China Meridional foi historicamente unha importante rotu comercial entre o nordés de Asia, China, o sueste asiático e cara á India e Occidente. [20][21][22][23] O número de naufraxios de barcos mercantes que xacen no fondo do océano dá testemuño dun comercio florecente que se remonta a séculos atrás. Nove barcos mercantes históricos que transportaban cerámica e que datan de entre os séculos X e XIX foron escavados baixo a dirección do enxeñeiro sueco Sten Sjöstrand.[24]
En 2016, 3,4 billóns de dólares dos 16 billóns que move o transporte marítimo mundial pasaron polo mar da China Meridional. [25] Os datos de 2019 mostran que o transporte marítimo representa o 5 % do PIB mundial.[26]
Remove ads
Recursos naturais
En 2010, o Pacífico Central Occidental (excluíndo a zona máis setentrional do Mar da China Meridional, máis próxima á costa da República Popular da China) representou o 14 % do total das capturas mundiais da pesca comercial, que ascenderon a 11,7 millóns de toneladas. Esta cifra supón un aumento con respecto aos menos de 4 millóns de toneladas rexistrados en 1970.[27]
En 2012-2013, a Administración de Información Enerxética dos Estados Unidos estima que hai moi pouco petróleo e gas natural en zonas disputadas como as illas Paracel e Spratly. A maior parte dos 11 000 millóns de barrís de petróleo e 190 billóns de pés cúbicos de gas natural probados ou probables no mar da China Meridional atópanse preto de costas non disputadas.[28][29]
China anunciou en maio de 2017 un gran avance na extracción de clatratos de metano, ao extraer metano de hidratos no mar da China Meridional, pero a súa adopción comercial podería tardar unha década ou máis.[30][31]
Remove ads
Reclamacións territoriais
Varios países presentaron reclamacións territoriais contrapostas sobre o mar da Chinesa Meridional. Estas disputas considéranse o punto de conflito máis perigoso de Asia. Tanto a República Popular da China (RPC) como a República da China (ROC, comunmente coñecida como Taiwán) reclaman case a totalidade do territorio como propio, delimitando as súas reivindicacións dentro do que se coñece como a "liña de nove trazos", que se superpon coas reivindicacións de practicamente todos os demais países da rexión. Entre as reivindicacións en conflito inclúense:
- Indonesia, Vietnam,[32] China e Taiwán polas augas ao nordeste das Illas Natuna
- Filipinas, China e Taiwán polo Baixo de Masinloc.
- Vietnam, China e Taiwán polas augas ao oeste das Illas Spratly. Algunhas ou todas as illas tamén están en disputa entre Vietnam, China, Taiwán, Brunei, Malaisia e Filipinas.
- As Illas Paracel están en disputa entre China, Taiwán e Vietnam.
- Malaisia, Camboxa, Tailandia e Vietnam polas zonas do Golfo de Tailandia.
- Singapur e Malaisia ao longo do Estreito de Johor e do Estreito de Singapur.
Tanto a China como Vietnam estiveron moi enérxicos na defensa das súas reivindicacións. A China (varios gobernos) e Vietnam do Sur controlaban parte das illas Paracel antes de 1974. Un breve conflito en 1974 saldouse con 18 mortos chineses e 53 vietnamitas, e desde entón China controla a totalidade das illas Paracel. As illas Spratly foron escenario dun enfrontamento naval no que morreron máis de 70 mariñeiros vietnamitas ao sur do arrecife de Chigua en marzo de 1988. As partes en disputa informan regularmente de enfrontamentos entre buques de guerra.[33] e estes agora tamén inclúen incidentes no espazo aéreo.[34]
A ASEAN en xeral, e Malaisia en particular, mostráronse moi interesadas en garantir que as disputas territoriais no mar da China Meridional non se convertan nun conflito armado. Por iso, creáronse autoridades conxuntas de desenvolvemento nas zonas de reclamacións superpostas para desenvolver conxuntamente a zona e repartir os beneficios de forma equitativa sen resolver a cuestión da soberanía sobre a zona. Isto é especialmente certo no golfo de Tailandia. En xeral, China preferiu resolver as reclamacións concorrentes de forma bilateral,[35] Mentres que algúns países da ASEAN prefiren as conversacións multilaterais,[36] crendo que se atopan en desvantaxe nas negociacións bilaterais coa China, moito máis grande, e que, dado que moitos países reclaman o mesmo territorio, só as conversacións multilaterais poderían resolver eficazmente as reclamacións en conflito.[37]
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads