Meloidos

Os meloidos (Meloidae) son unha familia de escaravellos, famosos por producir unha secreción defensiva que contén un axente vesicante chamado cantaridina, que segregan polas articulacións das patas. Coñécense unhas 7 500 especies desta familia en todo o mundo. Na Península Ibérica encóntranse 69 especies de 19 xéneros.^[1] En Europa hai un total de 180 especies. Moitas son moi visibles e algunhas están coloreadas aposematicamente, anunciando visualmente a súa toxicidade a posibles depredadores, pero tamén as hai escuras.

Meloidae
Hycleus lugens
Clasificación científica
Reino: Animalia Filo: Arthropoda Clase: Insecta Orde: Coleoptera Suborde: Polyphaga Infraorde: Cucujiformia Superfamilia: Tenebrionoidea Familia: Meloidae Gyllenhal, 1810
Subfamilias
Eleticinae Meloinae Nemognathinae Tetraonycinae

Descrición

A abella Colletes hederae portando un triungulino parasito do meloido Stenoria analis

Os seus élitros parecen de coiro e son brandos e rodean o abdome. O pronoto adoita ser cilíndrico ou arredondado e máis estreito que a cabeza e a base dos élitros. As antenas son filiformes ou monofiliformes. O corpo é alongado, desde de poucos milímetros a 7 cm de longo, segundo a especie. O ciclo vital dura de 1 a 3 anos, dependendo das condicións. Estes escaravellos son hipermetamórficos, e pasan por varios estadios larvais, o primeiro dos cales é un triungulino móbil. As larvas son insectívoras, principalmente atacan a abellas, aínda que algunhas se alimentan de ovos de saltóns. O estadio final da larva é unha pseudopupa coactata, estado no que pasan o inverno. A larva dos meloidos, aínda que ás veces é considerada parasitoide, en xeral, parece comer o hóspede inmaturo xunto coas súas provisións almacenadas, e pode a miúdo sobrevivir só coas provisións, polo que non é un parasitoide obrigado, senón facultativo, ou simplemente un predador. Os adultos ás veces aliméntanse de flores e follas de plantas de diversas familias.^[2]

Toxicidade

A cantaridina, unha substancia química velenosa que causa a formación de vexigas na pel, utilízase medicamente para eliminar verrugas^[3] e recóllese para este propósito de especies do xénero Mylabris e Lytta, especialmente de Lytta vesicatoria. O uso da cantaridina non está aprobado nalgúns países, como EUA.^[4]

A cantaridina é o principal irritante do remedio de medicina popular chamado "mosca española", que se obtén a partir de escaravellos secos da familia Meloidae.

O xénero máis grande, Epicauta, contén moitas especies tóxicas para os cabalos, como E. vittata. Con tal que o cabalo coma uns poucos destes escaravellos mesturados coa súa alfalfa o resultado pode ser mortal.^[5] En áreas semiáridas do oeste dos Estados Unidos, o uso de certas técnicas modernas de colleita pode contribuír á presenza de cantaridina na forraxe colleitada. A práctica de acondicionar o feo, esmagar os talos para favorecer o seu secado, tamén esmaga os escaravellos que puidesen estar presentes, que non teñen tempo de escapar, e isto causa que se libere a súa cantaridina na forraxe. Os meloidos son atraídos pola alfalfa e malas herbas durante a floración.^[6]

Sistemática

Subfamilia Eleticinae

Tribo Derideini

• Anthicoxenus
• Deridea
• Iselma
• Iselmeletica

Tribo Morphozonitini

• Ceriselma
• Morphozonitis
• Steniselma

Tribo Eleticini

• Eletica

Tribo Spasticini

• Eospasta
• Protomeloe
• Spastica
• Xenospasta

Subfamilia Meloinae

Epicauta pennsylvanica (Meloinae: Epicautini)

Cysteodemus armatus no deserto do Mojave. O recubrimento branco é cera cuticular, que pode variar de branco a amarelo nesta especie .

Tribo Cerocomini

• Anisarthrocera
• Cerocoma
• Diaphorocera
• Rhampholyssa
• Rhampholyssodes

Tribo Epicautini

• Denierella
• Epicauta
• Linsleya
• Psalydolytta

Tribo Eupomphini

• Cordylospasta
• Cysteodemus
• Eupompha
• Megetra
• Phodaga
• Pleropasta
• Tegrodera

Meloidos como este Lytta vesicatoria (Meloinae: Lyttini) poden ser manipulados con seguridade con tal de que o animal non estea asustado, e pode permitírselles moverse libremente. Nas circunstancias contrarias, poden causar lesións dolorosas.

Meloe violaceus (Meloinae: Meloini): Nótese a pinga de cor laranxa de fluído defensivo no seu tórax.

Mylabris quadripunctata (Meloinae: Mylabrini)

Tribo Lyttini

• Acrolytta
• Afrolytta
• Alosimus
• Berberomeloe
• Cabalia
• Dictyolytta
• Eolydus
• Epispasta
• Lagorina
• Lydomorphus
• Lydulus
• Lydus
• Lytta
• Lyttolydulus
• Lyttonyx
• Megalytta
• Muzimes
• Oenas
• Parameloe
• Paroenas
• Physomeloe
• Prionotolytta
• Prolytta
• Pseudosybaris
• Sybaris
• Teratolytta
• Tetraolytta
• Trichomeloe

Tribo Meloini

• Cyaneolytta
• Lyttomeloe
• Meloe
• Spastomeloe
• Spastonyx

Tribo Mylabrini

• Actenodia

Unha especie branca e negra de Actenodia

• Ceroctis
• Croscherichia
• Hycleus
• Lydoceras
• Mimesthes
• Mylabris
• Paractenodia
• Pseudabris
• Semenovilia
• Xanthabris

Tribo Pyrotini

• Bokermannia
• Brasiliota
• Denierota
• Glaphyrolytta
• Lyttamorpha
• Picnoseus
• Pseudopyrota
• Pyrota
• Wagneronota

Xéneros incertae sedis

• Australytta
• Calydus
• Gynapteryx
• Oreomeloe
• Pseudomeloe

Subfamilia Nemognathinae

Horia sp. de Bannerghatta (Bangalore)

Sitaris muralis (Nemognathinae: Sitarini)

Tribo Horiini

• Cissites
• Horia
• Synhoria

Tribo Nemognathini

• Cochliophorus
• Euzonitis
• Gnathium
• Gnathonemula
• Leptopalpus
• Megatrachelus
• Nemognatha
• Palaestra
• Palaestrida
• Pseudozonitis
• Rhyphonemognatha
• Stenodera
• Zonitis
• Zonitodema
• Zonitolytta
• Zonitomorpha
• Zonitoschema

Tribo Sitarini

• Allendeselazaria
• Apalus
• Ctenopus
• Glasunovia
• Nyadatus
• Sitaris
• Sitarobrachys
• Stenoria

Xéneros incertae sedis

• Hornia
• Onyctenus
• Sitaromorpha
• Tricrania

Subfamilia Tetraonycinae

Tribo Tetraonycini

• Meloetyphlus
• Opiomeloe
• Tetraonyx