Monte Roraima

O monte Roraima é o punto máis alto da cadea montañosa de Pacaraima, en América do Sur.^[1] Foi descrito por primeira vez por un europeo durante unha expedición en 1595 polo explorador inglés Walter Raleigh. En 1884, fíxose a primeira ascensión, liderada por Sir Everard im Thurn e acompañado por Harry Inniss Perkins e varios nativos güianeses.^[2]A súa área de 31 km^2[1] está rodeada por tódolos lados por cantís que acadan os 400 m de altitude. A montaña serve como trifinio de Venezuela, Güiana e o Brasil.^[1] Raleigh soubo del polos pobos indíxenas que vivían na rexión antes da invasión europea do século XVI e XVII.

Monte Roraima

Tipo	montaña tepui
Localizado na área protexida	Parque Nacional Canaima, Parque Nacional do Monte Roraima e Monumento Natural Cadea de Tepuis Orientais
Localización
Continente	América do Sur e América
División administrativa	Uiramutã, Brasil
5°08′31″N 60°45′51″O
Cordilleira	Serra de Paracaima
Características
Altitude	2.810 m
Prominencia topográfica	2.338 m
Material usado	arenita
Superficie	50 km²
Historia
Período	Proterozoico
Cronoloxía
1884	primeira ascensión, ⇒ Everard im Thurn

O monte Roraima atópase no escudo güianés, no recuncho sueste do Parque Nacional Canaima (30 000 km²), en Venezuela, formado o punto máis elevado das terras altas güianesas.

É o punto máis alto de Güiana e o punto máis alto do estado brasileiro de Roraima, mais Venezuela e o Brasil teñen montañas máis altas.