broma

broma1

• Etimoloxía: do grego antigo βρῶμα brôma, 'certo molusco', derivado de βιβρώσκειν bibrṓskein, 'comer con avidez'.

• Pronuncia: /ˈbɾo.ma̝/ (AFI)

Substantivo feminino

broma
(sg: broma; pl: bromas)

1. (Zooloxía) Molusco lamelibranquio (Teredo navalis) que se introduce nas madeiras mergulladas no mar, destruíndoas, xa que se alimenta de celulosa.
2. Dito dun feito gracioso.
3. Dito ou feito de pouca importancia dirixido a alguén para rirse del.
4. Engano para ridiculizar algo ou a alguén
5. Cousa sen importancia que pode traer consecuencias negativas.
6. Burla ou suceso que pode resultar desagradábel.
7. Circunstancia de pouca seriedade ou responsabilidade.

Termos relacionados

broma pesada, fóra bromas, nin de broma, tomar en broma.

Traducións

1ª acepción

Castelán: broma (es). Catalán: broma (ca).

Francés: blague (fr).

Inglés: joke (en). Italiano: battuta (it), scherzo (it) Portugués: brincadeira (pt) Catalán Substantivo feminino broma (sg: broma; pl: bromes) Broma. Bruma, brétema. broma2 Galego Etimoloxía: do grego antigo βρόμος brómos, 'avea'. Pronuncia: /ˈbɾo.ma̝/ (AFI) Substantivo feminino broma (sg: broma; pl: bromas) Papa ou masa de avea. Masa de cascallos, pedras e cal que adoitaba empregarse antigamente para encher ocos en cimientos e paredes.