Tilfinning

Tilfinning er meðvituð huglæg upplifun geðshræringar eða snertingar.^[1] Tilfinning á því bæði við um geðhrif sem eiga sér uppruna í okkur sjálfum, eins og ýmis konar skapsveiflur, öfund, afbrýðisemi,^[2] reiði, meðaumkvun, gleði, ást og hamingju; og skynhrif sem stafa af samspili okkar við umheiminn, eins og þegar við skynjum að eitthvað sé heitt, eða kalt, mjúkt eða hart. Vitsmunakenningar um tilfinningar gera greinarmun á kenndum án sérstaks viðfangs, og tilfinningum sem snúa að einhverju inntaki.^[3] Sársauki er dæmi um tilfinningu sem getur stafað bæði af innri og ytri þáttum. Öryggistilfinning eða sú tilfinning að finnast maður hafa fulla stjórn (eða hafa misst stjórn) á sjálfum sér og umhverfi sínu, er mikilvægt þegar kemur að andlegri velferð fólks.

Bros og hlátur eru oft aðferð til að tjá gleði.

Tilfinningar snúast um meðvitaða upplifun, en þegar fólk segist hafa eitthvað á tilfinningunni, eða hafa tilfinningu fyrir einhverju, vísar það oft til óútskýrðra upplifana eða vissu. Tilfinningum er þannig oft stillt upp sem andstæðu rökhugsunar. Platon gagnrýndi skáldin í Ríkinu fyrir að ýta undir óæskilegar tilfinningar, meðan Aristóteles hélt því fram að skáldskapur veitti fólki nauðsynlega útrás (kaþarsis) fyrir tilfinningar.^[4] Tilfinningar eru oft taldar einkenna líkamnaða vitund og þannig ekki á færi annarra en dýra sem hafa hvort tveggja.^[5]