emir

Kurmancî

Bilêvkirin

• IPA^(kilîd): //
• Kîtekirin: e·mir

Navdêr 1

Tewandina emir
Zayenda nêr a binavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emir	emir
Îzafe	emirê	emirên
Çemandî	emirî	emiran
Nîşandera çemandî	wî emirî	wan emiran
Bangkirin	emiro	emirino
Zayenda nêr a nebinavkirî
Rewş	Yekjimar	Pirjimar
Navkî	emirek	emirin
Îzafe	emirekî	emirine
Çemandî	emirekî	emirinan

emir n

1. ferman, ferwar, gotina kesek dibêje û divê kesek din wek wê gotinê bike

   Serokê wan emrê rawestandina şerrî daye.

   Serokê wan gotiye ku nabe şerr bêt kirin.

Herwiha

• emr

Jê

• binemir
• binemirî
• emiberî
• emiderî
• (lêker) emir dan
• (lêker) emir kirin
• emir wergirtin
• emirber
• (navdêr) emirdan
• emirdar
• emirdarî
• (rengdêr) emirdayî
• emirder
• (navdêr) emirkirin
• (rengdêr) emirkirî
• emirname
• (navdêr) emirwergirtin
• emirwergirtî
• emîr
• emîrat
• mîr
• mîrî
• mîrîtî
• mîrnişîn
• mîrnişînî

Etîmolojî

Ji erebî (, “ferman, ragihandin”), (, “ferman dan/kirin”), hevreha aramî û îbranî אמר (e-m-r-: gotin, ferman kirin), akadî (“dîtin, ketin ber çavan”) ji proto-samî [Peyv?].

Werger

• Farisî:  → ,  → ,  → 
• Îngilîzî:  → ,  → ,  → ,  → , ^? → 
• Tirkî:  → ,  → 

Navdêr 1

emir n

1. (salên jiyanê) Ji bo guhertoya rastnivîsî binêre imr.
   • Hemîdo yekî dirêj û zeyif bû. Emrê wî an çil hebû an tunebû. Lê porê wî spî bûbû. — ()