wec

Kurmancî

Navdêr 1

wec m

1. mifa, kêr, feyde, sûde, kelk, menfeet, berjewendî
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]
2. sûd, lişt, avantaj, qazanc^{[Ev rêz ji aliyê botê ve lê hatiye zêdekirin, ji kerema xwe re kontrol bike!].}
   • Nimûneyekê lê zêde bike [ biguhêre ]

Ji wêjeyê

• Lê niha ti wec û sûde tê de nîn e", Evîna reben ji xwe re ponijî, "îdîa bikim ku du kes im! — ()

Etîmolojî

Ji erebî [Peyv?] û farisî

Jê

• bêwec
• bêwecî
• bêwecîtî
• bêwectî
• biwec
• biwecî
• biwecîtî
• biwectî

Werger

• Farisî:  → ,  → 
• Tirkî:  → ,  → ,  → 

Navdêr 2

wec n

1. Guhartoyeke wech (“serûçav”).