abjicio

Latine

Appellatio pronuntiatusque

abjicio, abjicere, abjeci, abjectum

API: /abˈjitʃio abˈjitʃere abˈjetʃi abˈjektum/

(ecclesiastice)

Syllabificatio phonetica: ab·ji·ci·o — morphologica: ab-jic-io

Formae aliae

• abiicio

Verbum transitivum

abjĭc|ĭo, -ere, abjēci, abjectum

1. √ Jacere aliquid procul a se, vel de loco superiori in inferiorem.^[1]
2. Sternere, ad terram prosternere.^[1]
3. In humilem locum dejicere, demittere.^[1]

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
abjic-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abjiciō	abjiciam		abjiciēbam	abjicerem	abjiciam
II. sing.	abjicis	abjiciās	abjice!	abjiciēbās	abjicerēs	abjiciēs	abjicitō!
III. sing.	abjicit	abjiciat		abjiciēbat	abjiceret	abjiciet	abjicitō!
I. plur.	abjicimus	abjiciāmus		abjiciēbāmus	abjicerēmus	abjiciēmus
II. plur.	abjicitis	abjiciātis	abjicite!	abjiciēbātis	abjicerētis	abjiciētis	abjicitōte!
III. plur.	abjiciunt	abjiciant		abjiciēbant	abjicerent	abjicient	abjiciuntō!
Thema	Vox passiva
abjic-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	abjicior	abjiciar		abjiciēbar	abjicerer	abjiciar
II. sing.	abjiceris	abjiciāris	abjicere!	abjiciēbāris	abjicerēris	abjiciēris	abjicitor!
III. sing.	abjicitur	abjiciātur		abjiciēbātur	abjicerētur	abjiciētur	abjicitor!
I. plur.	abjicimur	abjiciāmur		abjiciēbāmur	abjicerēmur	abjiciēmur
II. plur.	abjiciminī	abjiciāminī	abjiciminī!	abjiciēbāminī	abjicerēminī	abjiciēminī	—
III. plur.	abjiciuntur	abjiciantur		abjiciēbantur	abjicerentur	abjicientur	abjiciuntor!

Thema	Vox activa
abjēc-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	abjēcī	abjēcerim	abjēceram	abjēcissem	abjēcerō
II. sing.	abjēcistī	abjēceris	abjēcerās	abjēcissēs	abjēceris
III. sing.	abjēcit	abjēcerit	abjēcerat	abjēcisset	abjēcerit
I. plur.	abjēcimus	abjēcerimus	abjēcerāmus	abjēcissēmus	abjēcerimus
II. plur.	abjēcistis	abjēceritis	abjēcerātis	abjēcissētis	abjēceritis
III. plur.	abjēcērunt	abjēcerint	abjēcerant	abjēcissent	abjēcerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	abjicere	abjēcisse	abjectūrum, -am, -um esse	abjiciēns		abjectūrus, -a, -um­
Vox passiva	abjicī	abjectum, -am, -um esse	abjectum īrī		abjectus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
abjiciendī		abjiciendus, -a, -um			abjectum	abjectū

Usus

1. … gratiam ejus non abjicio. (ad Gal. c. 2. v. 20.)
2. Hic annus senatus auctoritatem abjecit. (Id. 1. Alt. 18. 3.)
3. Natura cum ceteras animantes abjecisset ad pastum, solum hominem erexit. (Cic. 1. Leg. 9. 26.)

Translationes

Jacere aliquid procul a se

Anglice: throw (en) away

Germanice: abwerfen (de), von sich werfen (de), hinunterwerfen (de)

Vide etiam

• abiciō

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. I, p. 11 — “ABJĬCĬO, jicis, jēci, jectum, jicere, a. 3.”