aditus

Latine

Notatio

Ab adeo.

Nomen substantivum

ădĭt|us, -ūs masc.

1. √ Factum adeundo; accessus.
2. Ius vel potestas aditus.
3. Locus per quem aliquis adit.

Declinatio

	sing.	plur.
nom.	ădĭtus	ădĭtūs	I
gen.	ădĭtūs	ădĭtuum	II
dat.	ădĭtuī	ădĭtibus	III
acc.	ădĭtum	ădĭtūs	IV
abl.	ădĭtū	ădĭtibus	VI
voc.	ădĭtus	ădĭtūs	V

Translationes

Anglice

√ approach ☞^en

Graeca Antiqua

√ πρόσοδος (prosodos, f.)

Hispanice

√ acercamiento m ☞^es, aproximación f ☞^es

√ acceso m ☞^es, entrada f ☞^es

Loci

Latinitas Nova

class.

• Sinopen atque Amisum, quibus in oppidis erant domicilia regis omnibus rebus ornata ac referta, ceterasque urbis Ponti et Cappadociae permultas uno aditu adventuque esse captas —De Imperio Cn. Pompei Ciceronis
• Itaque, si qui mihi erit aditus de tuis fortunis, id est de tua incolumitate, in qua sunt omnia, agendi, quod quidem cotidie magis ex eorum sermonibus adducor ut sperem, agam per me ipse et moliar. —Epistularum ad Familiares liber VI. Ciceronis

Formae affines

• Latine: ădĭtus, -a, -um — participium verbi adeo.