amicitia

Latine

amīcitia

Appellatio pronuntiatusque

amīcitia

API: /amiːˈki.ti.a/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mī·ci·ti·a — morphologica: amic-itia

Formae aliae

• amīcitiēs

Notatio

← Latine: amīcus

Nomen substantivum

amīciti|a, -ae fem.

1. Coniunctio affectionis inter homines, qui tum amici aut amicae nominantur.

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	amīcitia	amīcitiae	I
gen.	amīcitiae	amīcitiārum	II
dat.	amīcitiae	amīcitiīs	III
acc.	amīcitiam	amīcitiās	IV
abl.	amīcitiā	amīcitiīs	VI
voc.	amīcitia	amīcitiae	V

Translationes

Coniunctio affectionis inter homines	dilatare ▼

Coniunctio affectionis inter homines	collabi ▲

Anglice: friendship (en) Bohemice: přátelství (cs) n Dacoromane: prietenie (ro) f Francogallice: amitié (fr) f Germanice: Freundschaft (de) f Hispanice: amistad (es) f

Discretiva

amicitia dictio est in variis linguis:

Dictiones similes

• Italice: amicizia

Formae affines

Latine

amīcitiā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
amīcitiā	casus ablativus singularis	substantivi amīcitia

Appellatio pronuntiatusque

amīcitiā

API: /amiːˈki.ti.aː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: a·mī·ci·ti·ā — morphologica: amiciti-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Amor enim, ex quo amicitia nominata est, princeps est ad benevolentiam coniungendam. Nam utilitates quidem etiam ab eis percipiuntur saepe, qui simulatione amicitiae coluntur et observantur temporis causa; in amicitia autem nihil fictum, nihil simulatum est et, quidquid est, id est verum et voluntarium. —Laelius de amicitia Ciceronis ^[1][2]

Fontes