bibendi

Discretiva

bibendi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
bibendī	—	—	activa	gerundium­	genitivo	bibō (bibere)

Forma	Modus flexurae	originis
bibendī	casus genitivus singularis · genus masculinum	gerundivi bibendus
bibendī	casus genitivus singularis · genus neutrum	gerundivi bibendus
bibendī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	gerundivi bibendus
bibendī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	gerundivi bibendus

Appellatio pronuntiatusque

API: /biˈbendiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: bi·ben·dī — morphologica: bib-end-i

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Post vomitum, si stomachus infirmus est, paulum cibi, sed huius idonei, gustandum, et aquae frigidae cyathi tres bibendi sunt, nisi tamen fauces vomitus exasperarint. —De Medicina Celsi ^[1][2]

saec. I.

• sitim et quadriduo tolerant inplenturque, cum bibendi occasio est, et in praeteritum et in futurum, obturbata proculcatione prius aqua: aliter potu non gaudent. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber primus, III. [23] — bibendi
2. Vicicitatio: bibendi.
3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 26, [68] — bibendi