canis

From Wiktionary, the free dictionary

Remove ads
Solum canis Latine
ab hac subpagina tractatur.
Vide etiam s.v.
Canis.

Latine

Vicipaedia articulum habet de canibus.

canis

Appellatio pronuntiatusque

canisAPI: /ˈkanis/(classice)
Syllabificatio phonetica: ca·nis morphologica: can-is

Notatio

← A radice Protindeuropaea *can-i-, forma varianti a *cvon- “canis”. Confer vocem Palaeograecam κύων (cyōn, canis).

Nomen substantivum

can|is, -is comm.

  1. √ Animal specie Canis familiaris

Declinatio

More information c., sing. ...

Dictiones derivatae

  • canīcula
  • canīculāris
  • canīculātus
  • canīnus

Composita

  • canifōrmis

Translationes

More information Animal specie ...
More information Animal specie ...
Remove ads

Discretiva

canis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

canis

Proprietates grammaticales
More information Forma, Persona ...
More information Forma, Modus flexurae ...
Appellatio pronuntiatusque
canisAPI: /ˈkanis/(classice)
Syllabificatio phonetica: ca·nis morphologica: can-is

cānīs

Proprietates grammaticales
More information Forma, Modus flexurae ...
Appellatio pronuntiatusque
canīsAPI: /ˈkaːniːs/(classice)
Syllabificatio phonetica: cā·nīs morphologica: can-is

Loci

C. Plinius Secundus 23-79
antiq. class. I II III IV V VI VII VIII IX X XI XII XIII XIV XV XVI XVII XVIII XIX XX XXI

Latinitas Romana

saec. I.

  • insanabile ad hosce annos fuit rabidi canis morsus, pavorem aquae potusque omnis adferens odium. —Naturalis historia Plinii [1][2][3]

Fontes

  1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXV, cap. 6, [17] canis
  2. Vicicitatio: canis.
  3. Vicifons: Naturalis Historia Plinii, liber XXV, [17].

Wikiwand - on

Seamless Wikipedia browsing. On steroids.

Remove ads