cano

Latine

canō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkanoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ca·nō — morphologica: can-o

Verbum temporale

can|ō, -ere, cecinī, cantum

1. Modulatum sonum edere
2. (Translate) narrare aliquid versibus, pro laudare, praedicare, celebrare carminibus

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
can-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	canō	canam		canēbam	canerem	canam
II. sing.	canis	canās	cane!	canēbās	canerēs	canēs	canitō!
III. sing.	canit	canat		canēbat	caneret	canet	canitō!
I. plur.	canimus	canāmus		canēbāmus	canerēmus	canēmus
II. plur.	canitis	canātis	canite!	canēbātis	canerētis	canētis	canitōte!
III. plur.	canunt	canant		canēbant	canerent	canent	canuntō!
Thema	Vox passiva
can-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	canor	canar		canēbar	canerer	canar
II. sing.	caneris	canāris	canere!	canēbāris	canerēris	canēris	canitor!
III. sing.	canitur	canātur		canēbātur	canerētur	canētur	canitor!
I. plur.	canimur	canāmur		canēbāmur	canerēmur	canēmur
II. plur.	caniminī	canāminī	caniminī!	canēbāminī	canerēminī	canēminī	—
III. plur.	canuntur	canantur		canēbantur	canerentur	canentur	canuntor!

Thema	Vox activa
cecin-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	cecinī	cecinerim	cecineram	cecinissem	cecinerō
II. sing.	cecinistī	cecineris	cecinerās	cecinissēs	cecineris
III. sing.	cecinit	cecinerit	cecinerat	cecinisset	cecinerit
I. plur.	cecinimus	cecinerimus	cecinerāmus	cecinissēmus	cecinerimus
II. plur.	cecinistis	cecineritis	cecinerātis	cecinissētis	cecineritis
III. plur.	cecinērunt	cecinerint	cecinerant	cecinissent	cecinerint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	canere	cecinisse	cantūrum, -am, -um esse	canēns		cantūrus, -a, -um­
Vox passiva	canī	cantum, -am, -um esse	cantum īrī		cantus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
canendī		canendus, -a, -um			cantum	cantū

Dictiones derivatae

• canor
• canticum
• canticus
• cantilō, cantilāre
• cantiō
• cantō, cantāre
• cantor, cantrīx
• canturio, canturīre
• cantus, cantūs
• cicōnia
• carmen

Composita

• accanō, accanere; accinō, accinere
• concinō, concinere
• dēcanō, dēcanere
• incinō, incinere
• occanō, occanere; occinō, occinere
• praecanō, praecanere; praecinō, praecinere
• recanō, recanere; recinō, recinere
• succinō, succinere
• supercinō, supercinere
• tībīcen, tībīcinis

Translationes

Modulatum sonum edere	dilatare ▼

Modulatum sonum edere	collabi ▲

Anglice: sing (en), play (en) Germanice: singen (de), spielen (de)

Narrare aliquid versibus, celebrare carminibus	dilatare ▼

Narrare aliquid versibus, celebrare carminibus	collabi ▲

Anglice: recite (en) Germanice: rezitieren (de), vortragen (de), preisen (de), singen (de)

Discretiva

cano dictio est in variis linguis:

• Gallaice: cano
• Hispanice: cano
• Italice: cano
• Lusitane: cano

Dictiones similes

• Catalane: canó
• Esperantice: ĉano
• Hispanice: caño

Formae affines

Latine

cānō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cānō	casus dativus singularis · genus masculinum	adiectivi cānus
cānō	casus ablativus singularis · genus masculinum	adiectivi cānus
cānō	casus dativus singularis · genus neutrum	adiectivi cānus
cānō	casus ablativus singularis · genus neutrum	adiectivi cānus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈkaːnoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cā·nō — morphologica: can-o