cervicum

Discretiva

cervicum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
cervīcum	casus genitivus pluralis	substantivi cervīx

Appellatio pronuntiatusque

API: /kerˈwiːkum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: cer·vī·cum — morphologica: cervic-um

Formae aliae

• cervīcium

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Quintus Curtius Rufus fl.c.50

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• Ac vocis quidem bonitas optanda est; non est enim in nobis, sed tractatio atque usus in nobis. Ergo ille princeps variabit et mutabit: omnis sonorum tum intendens tum remittens persequetur gradus. Idemque motu sic utetur, nihil ut supersit. In gestu status erectus et celsus; rarus incessus nec ita longus; excursio moderata eaque rara; nulla mollitia cervicum, nullae argutiae digitorum, non ad numerum articulus cadens; trunco magis toto se ipse moderans et virili laterum flexione, bracchii proiectione in contentionibus, contractione in remissis. —Orator ad M. Brutum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• Ingens ruina equorum aurigarumque aciem compleverat: hi territos regere non poterant, qui crebra iactatione cervicum non iugum modo excusserant, sed etiam currus everterant, vulnerati interfectos trahebant, nec consistere territi nec progredi debiles poterant. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• ‘Multae ibi saevientes ferae, magnitudines bestiarum excellentes, omniumque invisitata aut forma erat aut ferocia. Sed praeter alia omnia leonum’ inquit ‘immanitas admirationi fuit praeterque omnis ceteros unus. Is unus leo corporis impetu et vastitudine terrificoque fremitu et sonoro, toris comisque cervicum fluctuantibus animos oculosque omnium in sese converterat.’ —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes