delecto

Latine

dēlectō

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːˈlektoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·lec·tō — morphologica: de-lect-o

Notatio

← Latine: dēliciō

Verbum transitivum

dēlect|ō, -āre, -āvi, -ātum

1. A recta via alliciendo sive illecebris abducere.
2. (Fig.) iucunditate afficere.

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dēlect-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēlectō	dēlectem		dēlectābam	dēlectārem	dēlectābō
II. sing.	dēlectās	dēlectēs	dēlectā!	dēlectābās	dēlectārēs	dēlectābis	dēlectātō!
III. sing.	dēlectat	dēlectet		dēlectābat	dēlectāret	dēlectābit	dēlectātō!
I. plur.	dēlectāmus	dēlectēmus		dēlectābāmus	dēlectārēmus	dēlectābimus
II. plur.	dēlectātis	dēlectētis	dēlectāte!	dēlectābātis	dēlectārētis	dēlectābitis	dēlectātōte!
III. plur.	dēlectant	dēlectent		dēlectābant	dēlectārent	dēlectābunt	dēlectantō!
Thema	Vox passiva
dēlect-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dēlector	dēlecter		dēlectābar	dēlectārer	dēlectābor
II. sing.	dēlectāris	dēlectēris	dēlectāre!	dēlectābāris	dēlectārēris	dēlectāberis	dēlectātor!
III. sing.	dēlectātur	dēlectētur		dēlectābātur	dēlectārētur	dēlectābitur	dēlectātor!
I. plur.	dēlectāmur	dēlectēmur		dēlectābāmur	dēlectārēmur	dēlectābimur
II. plur.	dēlectāminī	dēlectēminī	dēlectāminī!	dēlectābāminī	dēlectārēminī	dēlectābiminī	—
III. plur.	dēlectantur	dēlectentur		dēlectābantur	dēlectārentur	dēlectābuntur	dēlectantor!

Thema	Vox activa
dēlectāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dēlectāvī	dēlectāverim	dēlectāveram	dēlectāvissem	dēlectāverō
II. sing.	dēlectāvistī	dēlectāveris	dēlectāverās	dēlectāvissēs	dēlectāveris
III. sing.	dēlectāvit	dēlectāverit	dēlectāverat	dēlectāvisset	dēlectāverit
I. plur.	dēlectāvimus	dēlectāverimus	dēlectāverāmus	dēlectāvissēmus	dēlectāverimus
II. plur.	dēlectāvistis	dēlectāveritis	dēlectāverātis	dēlectāvissētis	dēlectāveritis
III. plur.	dēlectāvērunt	dēlectāverint	dēlectāverant	dēlectāvissent	dēlectāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dēlectāre	dēlectāvisse	dēlectātūrum, -am, -um esse	dēlectāns		dēlectātūrus, -a, -um­
Vox passiva	dēlectārī	dēlectātum, -am, -um esse	dēlectātum īrī		dēlectātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dēlectandī		dēlectandus, -a, -um			dēlectātum	dēlectātū

Dictiones derivatae

• dēlectābilis, dēlectābiliter
• dēlectāmentum
• dēlectātiō, dēlectātiuncula
• dēlectātor

Translationes

A recta via alliciendo sive illecebris abducere

Anglice: attract (en), lure (en)

Germanice: vom rechten Weg abbringen (de), anziehen (de), anlocken (de), verlocken (de)

Iucunditate afficere

Anglice: delight (en), charme (en), delectate (en) Francogallice: détruire (fr)

Germanice: erfreuen (de), unterhalten (de), vergnügen (de), delektieren (de)

Loci

Cicero

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

• Me quidem ipsae illae nostrae Athenae non tam operibus magnificis exquisitisque antiquorum artibus delectant, quam recordatione summorum virorum, ubi quisque habitare, ubi sedere, ubi disputare sit solitus, studioseque eorum etiam sepulcra contemplor. Marcus Tullius Cicero s:De_legibus/Liber_II

Discretiva

delecto dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

dēlēctō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dēlēctō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii dēlēctus
dēlēctō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii dēlēctus
dēlēctō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii dēlēctus
dēlēctō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii dēlēctus

Appellatio pronuntiatusque

API: /deːˈleːktoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dē·lēc·tō — morphologica: de-lect-o