dicto

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiktoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dic·tō — morphologica: dict-o

Verbum transitivum

dict|ō, -āre, -āvī, -ātum ^[1][2][3][4]

1. (Frequent.) pluries vel saepius dicere. ^[1]

Coniugatio

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
dict-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dictō	dictem		dictābam	dictārem	dictābō
II. sing.	dictās	dictēs	dictā!	dictābās	dictārēs	dictābis	dictātō!
III. sing.	dictat	dictet		dictābat	dictāret	dictābit	dictātō!
I. plur.	dictāmus	dictēmus		dictābāmus	dictārēmus	dictābimus
II. plur.	dictātis	dictētis	dictāte!	dictābātis	dictārētis	dictābitis	dictātōte!
III. plur.	dictant	dictent		dictābant	dictārent	dictābunt	dictantō!
Thema	Vox passiva
dict-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	dictor	dicter		dictābar	dictārer	dictābor
II. sing.	dictāris	dictēris	dictāre!	dictābāris	dictārēris	dictāberis	dictātor!
III. sing.	dictātur	dictētur		dictābātur	dictārētur	dictābitur	dictātor!
I. plur.	dictāmur	dictēmur		dictābāmur	dictārēmur	dictābimur
II. plur.	dictāminī	dictēminī	dictāminī!	dictābāminī	dictārēminī	dictābiminī	—
III. plur.	dictantur	dictentur		dictābantur	dictārentur	dictābuntur	dictantor!

Thema	Vox activa
dictāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	dictāvī	dictāverim	dictāveram	dictāvissem	dictāverō
II. sing.	dictāvistī	dictāveris	dictāverās	dictāvissēs	dictāveris
III. sing.	dictāvit	dictāverit	dictāverat	dictāvisset	dictāverit
I. plur.	dictāvimus	dictāverimus	dictāverāmus	dictāvissēmus	dictāverimus
II. plur.	dictāvistis	dictāveritis	dictāverātis	dictāvissētis	dictāveritis
III. plur.	dictāvērunt	dictāverint	dictāverant	dictāvissent	dictāverint

Verbum infinitum

Modus	infinitivus			participium
Tempus	praesens	perfectum	futurum	praesens	perfectum	futurum
Vox activa	dictāre	dictāvisse	dictātūrum, -am, -um esse	dictāns		dictātūrus, -a, -um­
Vox passiva	dictārī	dictātum, -am, -um esse	dictātum īrī		dictātus, -a, -um
Gerundium		Gerundivum			Supinum
dictandī		dictandus, -a, -um			dictātum	dictātū

Translationes

Pluries vel saepius dicere

Anglice: repeat (en), say (en) often

Germanice: ständig sagen (de), wiederholen (de)

Discretiva

dicto dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
dictō	casus dativus singularis · genus masculinum	participii dictus
dictō	casus ablativus singularis · genus masculinum	participii dictus
dictō	casus dativus singularis · genus neutrum	participii dictus
dictō	casus ablativus singularis · genus neutrum	participii dictus
dictō	casus dativus singularis	substantivi dictum
dictō	casus ablativus singularis	substantivi dictum

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdiktoː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dic·tō — morphologica: dict-o

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. II, p. 117 — “DICTO, as, āvi, ātum, are, a. 1.”
2. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — dicto, āvī, ātum, āre (Intens. v. dicere) (tom. 1, p. 2140)
3. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — dictare
4. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — dicto