ducis

Discretiva

ducis dictio est in variis linguis:

• Lettice: ducis

Formae affines

Latine

dūcis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
dūcis	secunda singularis	praesens	activa	indicativus	dūcō (dūcere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈduːkis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: dū·cis — morphologica: duc-is

ducis

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ducis	casus genitivus singularis	substantivi dux

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.kis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·cis — morphologica: duc-is

Latinitas Romana

class.  (43 a.C.n. / 711 a.u.)

• Ibi cognovi partem navium Dolabellae diffugisse, reliquas Syriam Cyprumque petisse: quibus disiectis, quum scirem C. Cassii, singularis civis et ducis, classem maximam fore praesto in Syria, ad meum officium reverti, daboque operam, ut meum studium, diligentiam vobis, p. c., reique publicae praestem, pecuniamque quam maximam potero et quam celerrime cogam omnibusque rationibus ad vos mittam. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1][2]

Fontes