duplae

Discretiva

duplae dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplae	casus genitivus singularis · genus femininum	adiectivi duplus
duplae	casus dativus singularis · genus femininum	adiectivi duplus
duplae	casus nominativus pluralis · genus femininum	adiectivi duplus
duplae	casus vocativus pluralis · genus femininum	adiectivi duplus
duplae	casus genitivus singularis	substantivi dupla
duplae	casus dativus singularis	substantivi dupla
duplae	casus nominativus pluralis	substantivi dupla
duplae	casus vocativus pluralis	substantivi dupla

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈdu.plae̯/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plae — morphologica: dupl-ae

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Sive enim dupli contra se sint termini, duplae erunt etiam differentiae sive tripli triplae, sive secundum quamlibet multiplicitatem, eadem in differentiis multiplicitas erit, quam prima consideratio invenit in terminis, ut subiecta descriptio monet. Nulli igitur dubium esse potest, quod cum omnes termini dupli sint, ita differentiae quoque eorum terminorum duplae esse videantur, ut uno minus termino in differentiis, omnes pene dispositos subter terminos quorum sunt ipsae differentiae, superior ordo reddiderit. —De institutione arithmetica Boetii ^[1][2]

Fontes