duplorum

Discretiva

duplorum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
duplōrum	casus genitivus pluralis · genus masculinum	adiectivi duplus
duplōrum	casus genitivus pluralis · genus neutrum	adiectivi duplus
duplōrum	casus genitivus pluralis	substantivi duplum

Appellatio pronuntiatusque

API: /duˈploːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: du·plō·rum — morphologica: dupl-orum

Loci

Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius ca. 480-525

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. VI.

• Sit igitur duplorum subiecta descriptio. In superiore igitur descriptione binarius primus multiplex, unum ad se ternarium habet, qui possit facere sesquialteram proportionem. Ternarius vero non habet alium qui eius possit esse sesquialter, quoniam medietate deficit. Rursus quaternarius secundus est duplex, hic duos sesquialteros antecedit senarium et novenarium, qui medietate caret. Atque idcirco nullus ei habitudine sesquialtera comparatur, et in caeteris idem est. Tripli vero eodem modo sesquitertios creant; sit enim similis in triplo descriptio. —De institutione musica Boetii ^[1][2]

Fontes