finitas

Discretiva

finitas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

fīnītās

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītās	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːtaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tās — morphologica: finit-as

Hispanice

finitas

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
finitas	forma pluralis · genus femininum	adiectivi finito

Appellatio pronuntiatusque

API: [fiˈni.tas]

Syllabificatio phonetica: fi·ni·tas — morphologica: finit-as

Lusitane

finitas

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
finitas	forma pluralis · genus femininum	adiectivi finito

Appellatio pronuntiatusque

API: [fiˈni.tɜʃ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: fi·ni·tas — morphologica: finit-as

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Titus Livius -58…+17

M. Fabius Quintilianus ca. 35-100

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• atqui reperiemus asotos primum ita non religiosos, ut edint de patella, deinde ita mortem non timentes, ut illud in ore habeant ex Hymnide: ‘Mihi sex menses satis sunt vitae, septimum Orco spondeo'. iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: ‘Si gravis, brevis; si longus, levis.’ Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

class.

• sed interdum spes animum subibat deflagrare iras vestras, purgari suspiciones posse. etiam hostes armis positis foedus icisse, et privatas multorum simultates finitas: subituram vobis aliquando germanitatis memoriam, puerilis quondam simplicitatis consuetudinisque inter vos, meorum denique praeceptorum, quae vereor ne vana surdis auribus cecinerim. —Ab urbe condita Titi Livii ^[3][2]

saec. I.  (ca. 90-96 p.C.n.)

• Idem sentiunt qui omnem quaestionem ponunt in rebus et verbis. Item convenit quaestiones esse aut infinitas aut finitas. Infinitae sunt quae remotis personis et temporibus et locis ceterisque similibus in utramque partem tractantur, quod Graeci θέσιν dicunt, Cicero propositum, alii quaestiones universales civiles, alii quaestiones philosopho convenientis, Athenaeus partem causae appellat. —Institutio oratoria Quintiliani ^[4][2]

Fontes