finitis

Discretiva

finitis dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

fīnītis

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
fīnītis	secunda pluralis	praesens	activa	indicativus	fīniō (fīnīre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːtis/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tis — morphologica: fin-itis

fīnītīs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
fīnītīs	casus dativus pluralis	participii fīnītus
fīnītīs	casus ablativus pluralis	participii fīnītus

Appellatio pronuntiatusque

API: /fiːˈniːtiːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: fī·nī·tīs — morphologica: finit-is

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Vitruvius ca. -80…-15

Aulus Cornelius Celsus ca. -25…+50

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Contra in quibus debeat quaeri analogia, fere totidem gradus debent esse coniuncti: primum ut sint res, secundum ut earum sit usus, tertium uti hae res vocabula habeant, quartum ut habeant declinatus naturalis. De primo gradu, quod natura subest et multitudinis et singularis, dicimus hi asses hosce asses, hic as hunc assem; contra quod in numeris finitis multitudinis natura singularis non est, dicitur hi duo et hi tres, his duobus et his tribus. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Hactenus oculorum morbi reperiuntur qui lenibus medicamentis nutriuntur. Genera deinde alia sunt, quae diversam curationem desiderant, fereque ex inflammationibus nata, sed finitis quoque his manentia. Atque in primis in quibusdam perseverat tenuis pituitae cursus; quibus alvus ab inferiore parte evocanda est, demendum aliquid ex cibo. —De Medicina Celsi ^[3][2]

class.  (ca. 30-22 a.C.n.)

• Ceteris conclavibus, id est vernis, autumnalibus, aestivis, etiam atriis et peristylis, constitutae sunt ab antiquis ex certis rebus certae rationes picturarum. Namque pictura imago fit eius, quod est seu potest esse, uti homines, aedificia, naves, reliquarumque rerum, e quibus finitis certisque corporibus figurata similitudine sumuntur exempla. Ex eo antiqui, qui initia expolitionibus instituerunt, imitati sunt primum crustarum marmorearum varietates et conlocationes, deinde coronarum, siliculorum, cuneorum inter sese varias distributiones. —De architectura Vitruvii ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Finitis voluptatibus vespera suadente concedit Psyche cubitum. Iamque provecta nocte clemens quidam sonus aures eius accedit. Tunc virginitati suae pro tanta solitudine metuens et pavet et horrescit et quovis malo plus timet quod ignorat. Iamque aderat ignobilis maritus et torum inscenderat et uxorem sibi Psychen fecerat et ante lucis exortum propere discesserat. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[5][2]

Fontes