gradus

Latine

Vicipaedia articulum habet de gradu.

gradus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgradus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gra·dus — morphologica: grad-us

Nomen substantivum

grăd|us, -ūs masc.

1. √ Gressus
2. (Translatē) scalarum pars, qua sursum deorsumve gradimur.

Declinatio

m.	sing.	plur.
nom.	gradus	gradūs	I
gen.	gradūs	graduum	II
dat.	graduī	gradibus	III
acc.	gradum	gradūs	IV
abl.	gradū	gradibus	VI
voc.	gradus	gradūs	V

Dictiones collatae

Synonyma

1. passus

Translationes

√ Gressus	dilatare ▼

√ Gressus	collabi ▲

Anglice: step (en) Francogallice: pas (fr) m Germanice: Schritt (de) m Hispanice: paso (es) m Italice: passo (it) m

Scalarum pars, qua sursum deorsumve gradimur	dilatare ▼

Scalarum pars, qua sursum deorsumve gradimur	collabi ▲

Anglice: grade (en), degree (en) Francogallice: degré (fr) m Germanice: Stufe (de) m, Grad (de) m

Discretiva

gradus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

gradūs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
gradūs	casus genitivus singularis	substantivi gradus
gradūs	casus nominativus pluralis	substantivi gradus
gradūs	casus accusativus pluralis	substantivi gradus
gradūs	casus vocativus pluralis	substantivi gradus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈgraduːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: gra·dūs — morphologica: grad-us

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

Aulus Gellius ca. 130-170

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

Nicolaus Copernicus 1473–1543

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• quartus autem est gradus et altissimus eorum qui natura boni sapientesque gignuntur, quibus a principio innascitur ratio recta constansque, quae supra hominem putanda est deoque tribuenda id est mundo, in quo necesse est perfectam illam atque absolutam inesse rationem. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.

• Ora lacus ne corrumpantur violentia restagnantis undae, quae semper induere debet, opere signino consternuntur, eaque non in gradus oportet erigi, sed paulatim clivo subsidere, ut tamquam e litore descendatur in aquam. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Quo autem, inquit, pacto credi potest, uniuscuiusque stellarum formae et positionis sortem atque fortunam uni omnino homini certam destinatamque esse eamque formam post longissima saeculorum spatia restitui, si vitae fortunarumque eiusdem hominis indicia in tam brevibus intervallis per singulos maiorum eius gradus perque infinitum successionum ordinem tam saepe ac tam multipliciter eadem ipsa, non eadem stellarum facie denotantur? —Noctes Atticae A. Gellii ^[4]

saec. IV.

• A dilectione autem proximi tanta quanta praecipitur, certissimus gradus fit nobis, ut inhaereamus Deo, et non teneamur tantum ordinatione illius, sed nostrum etiam ordinem inconcussum certumque teneamus. —De musica Augustini ^[5][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Et vicissim Ptolemaeus in sua Cosmographia ad medium usque circulum terram habitabilem extendit, relicta insuper incognita terra, ubi recentiores Cathagyam & amplissimas regiones, usque ad LX longitudinis gradus adiecerunt: ut iam maiori longitudine terra habitetur, quam sit reliquum oceani. —De revolutionibus orbium coelestium Nicolai Copernici ^[6][2]

Fontes

4. Aulus Gellius, Noctes Atticae libri viginti. (Peter K. Marshall, Oxonii MCMLXVIII). Liber quartus decimus. Capitulum I, [21] — gradus