locavi

Discretiva

locavi dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

locāvī

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
locāvī	prima singularis	perfectum	activa	indicativus	locō (locāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /lo'kaːwiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: lo·cā·vī — morphologica: locav-i

Italice

locavi

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
locavi	secunda singularis	imperfectum	activa	indicativus	locare

Appellatio pronuntiatusque

API: /loˈka.vi/

Syllabificatio phonetica: lo·ca·vi — morphologica: loc-avi

Latinitas Romana

saec. I.

• His ita ordinatis, quod belle feliciterque eveniret precati deos viam ingredimur. Sed neque Giton sub insolito fasce durabat, et mercennarius Corax, detrectator ministerii, posita frequentius sarcina male dicebat properantibus affirmabatque se aut proiecturum sarcinas aut cum onere fugiturum. Quid vos inquit iumen tum me putatis esse aut lapidariam navem? Hominis operas  locavi , non caballi. Nec minus liber sum quam vos, etiam si pauperem pater me reliquit. —Satyricon T. Petronii Arbitri ^[1][2]

Fontes