loco

Verbum finitum

­

Thema	Vox activa
loc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	locō	locem		locābam	locārem	locābō
II. sing.	locās	locēs	locā!	locābās	locārēs	locābis	locātō!
III. sing.	locat	locet		locābat	locāret	locābit	locātō!
I. plur.	locāmus	locēmus		locābāmus	locārēmus	locābimus
II. plur.	locātis	locētis	locāte!	locābātis	locārētis	locābitis	locātōte!
III. plur.	locant	locent		locābant	locārent	locābunt	locantō!
Thema	Vox passiva
loc-	Tempus praesens			imperfectum		futurum
Persona	indicativ.	coniunct.	imperat.	indicativ.	coniunct.	indicativ.	imperat.
I. sing.	locor	locer		locābar	locārer	locābor
II. sing.	locāris	locēris	locāre!	locābāris	locārēris	locāberis	locātor!
III. sing.	locātur	locētur		locābātur	locārētur	locābitur	locātor!
I. plur.	locāmur	locēmur		locābāmur	locārēmur	locābimur
II. plur.	locāminī	locēminī	locāminī!	locābāminī	locārēminī	locābiminī	—
III. plur.	locantur	locentur		locābantur	locārentur	locābuntur	locantor!

Thema	Vox activa
locāv-	Tempus perfectum		plusquam perfectum		futurum exactum
Persona	indicativ.	coniunct.	indicativ.	coniunct.
I. sing.	locāvī	locāverim	locāveram	locāvissem	locāverō
II. sing.	locāvistī	locāveris	locāverās	locāvissēs	locāveris
III. sing.	locāvit	locāverit	locāverat	locāvisset	locāverit
I. plur.	locāvimus	locāverimus	locāverāmus	locāvissēmus	locāverimus
II. plur.	locāvistis	locāveritis	locāverātis	locāvissētis	locāveritis
III. plur.	locāvērunt	locāverint	locāverant	locāvissent	locāverint

Discretiva

loco dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: loco
• Hispanice: loco
• Italice: loco

Dictiones similes

• Italice: locò

Formae affines

Latine

locō

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
locō	casus dativus singularis	substantivi locus
locō	casus ablativus singularis	substantivi locus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈlo.koː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: lo·cō — morphologica: loc-o

Italice

loco

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
loco	prima singularis	praesens	activa	indicativus	locare

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈlo.ko/

Syllabificatio phonetica: lo·co — morphologica: loc-o

Lusitane

loco

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
loco	prima singularis	praesens	activa	indicativus	locar

Appellatio pronuntiatusque

API: [ˈłɔ.ku]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: lo·co — morphologica: loc-o

Latinitas Romana

class.  (post 1 a.C.n.)

• scit bene venator, cervis ubi retia tendat,

scit bene, qua frendens valle moretur aper;

aucupibus noti frutices; qui sustinet hamos,

novit quae multo pisce natentur aquae:

tu quoque, materiam longo qui quaeris amori,

ante frequens quo sit disce puella  loco .

non ego quaerentem vento dare vela iubebo,

nec tibi, ut invenias, longa terenda via est. —Ars amatoria Ovidii Nasonis ^[1][2]

class.  (ca. 30 p.C.n.)

• Calor autem articulorum prout in pedibus manibusve aut alia qualibet parte sic est ut eo  loco  nervi contrahantur, aut si id membrum ex levi causa fatigatum aeque frigido calidoque offenditur, podagram cheragramve, vel eius articuli, in quo id sentitur, morbum futurum esse denuntiat. —De Medicina Celsi ^[3]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• ceterum aeterna caelestibus est natura intexentibus mundum intextuque concretis, potentia autem ad terram magnopere eorum pertinens, quae propter effectus claritatemque et magnitudinem in tanta subtilitate nosci potuerunt, sicut suo demonstrabimus  loco . —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Fontes

3. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber secundus, VII. [6] — loco