mora

Solum mora Latine ab hac subpagina tractatur. Vide etiam s.v. Mora.

Latine

Appellatio pronuntiatusque

mora

API: /ˈmora/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·ra — morphologica: mor-a

Nomen substantivum

mor|a, -ae fem. ^{[1][2][3][4][5]}

1. Cunctatio, dilatio, tarditas
2. (Translate) intervallum et spatium temporis ^[1]
3. (Meton.) res ipsa, quae aliquid retinet, sustinet, aut retardat ^[1]

Declinatio

f.	sing.	plur.
nom.	mora	morae	I
gen.	morae	morārum	II
dat.	morae	morīs	III
acc.	moram	morās	IV
abl.	morā	morīs	VI
voc.	mora	morae	V

Dictiones derivatae

• morāmentum
• morātim
• morātio
• morātor
• morātōrius
• morāx
• moror, morārī, morātus
• morōsus

Translationes

Cunctatio, dilatio, tarditas	dilatare ▼

Cunctatio, dilatio, tarditas	collabi ▲

Anglice: delay (en) Germanice: Verzug (de) f, Verzögerung (de) f, Aufschub (de) m, Aufenthalt (de) m

Intervallum et spatium temporis	dilatare ▼

Intervallum et spatium temporis	collabi ▲

Anglice: duration of time (en) Germanice: Zeitraum (de) m, Zeit (de) f

Res ipsa, quae aliquid retinet, sustinet, aut retardat	dilatare ▼

Res ipsa, quae aliquid retinet, sustinet, aut retardat	collabi ▲

Anglice: impediment (en), obstacle (en) Germanice: Hindernis (de) n

Discretiva

mora dictio est in variis linguis:

• Anglice: mora
• Italice: mora
• Lusitane: mora
• Hispanice: mora

Dictiones similes

• Suecice: Mora

Formae affines

Latine

morā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
morā	casus ablativus singularis	substantivi mora

Appellatio pronuntiatusque

morā

API: /ˈmoraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mo·rā — morphologica: mor-a

mōra

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
mōra	casus nominativus singularis · genus femininum	adiectivi mōrus
mōra	casus vocativus singularis · genus femininum	adiectivi mōrus
mōra	casus nominativus pluralis · genus neutrum	adiectivi mōrus
mōra	casus accusativus pluralis · genus neutrum	adiectivi mōrus
mōra	casus vocativus pluralis · genus neutrum	adiectivi mōrus
mōra	casus nominativus pluralis	substantivi mōrum
mōra	casus accusativus pluralis	substantivi mōrum
mōra	casus vocativus pluralis	substantivi mōrum

Appellatio pronuntiatusque

mōra

API: /ˈmoːra/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mō·ra — morphologica: mor-a

mōrā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
mōrā	casus ablativus singularis · genus femininum	adiectivi mōrus

Appellatio pronuntiatusque

mōrā

API: /ˈmoːraː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: mō·rā — morphologica: mor-a

Fontes

1. Aegidius [Egidio] Forcellini, Lexicon Totius Latinitatis (Editio Quarta: Bononiae, Patavii) Tom. III, p. 287 — “MŎRA, ae, f. 1.”
2. Freund, Wilhelm (1806-1894). Grand dictionnaire de la langue latine … (Editio Prima: Paris, 1883-1929) Tom. II, p. 511 — “1. mŏra, ae, f.”
3. Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover 1913/1918) — 1. mora, ae, f. (tom. 2, p. 1002)
4. Langenscheidt, Online-Wörterbuch (Lexicon Latinum et Germanicum) — mora
5. Olivetti, Dizionario Latino (Lexicon Latinum et Italicum) — mora