parentum

Discretiva

parentum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
parentum	casus genitivus pluralis	substantivi parēns
parentum	casus genitivus pluralis	substantivi parentēs

Appellatio pronuntiatusque

API: /paˈren.tum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pa·ren·tum — morphologica: parent-um

Formae aliae

• parentium

Loci

Marcus Terentius Varro -116…-27

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 47-45 a.C.n.)

• Quae si esset, negant ullum casum duobus modis debuisse dici; quod fit contra. Nam sine reprehensione vulgo alii dicunt in singulari hac ovi et avi, alii hac ove et ave; in multitudinis hae puppis restis et hae puppes restes; item quod in patrico casu hoc genus dispariliter dicuntur civitatum parentum et civitatium parentium, in accusandi hos montes fontes et hos montis fontis. —De lingua Latina Varronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Necdum sermonem Psyche finierat, et illa vesanae libidinis et invidiae noxiae stimulis agitata, e re concinnato mendacio fallens maritum, quasi de morte parentum aliquid comperisset, statim navem ascendit et ad illum scopulum protinus pergit et quamvis alio flante vento caeca spe tamen inhians, «Accipe me,» dicens «Cupido, dignam te coniugem et tu, Zephyre, suscipe dominam» saltu se maximo praecipitem dedit. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes