referentes

Discretiva

referentes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

referentēs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
referentēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii referēns
referentēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii referēns
referentēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii referēns
referentēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii referēns
referentēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii referēns
referentēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii referēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /refeˈrenteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·tēs — morphologica: re-fer-ent-es

Lusitane

referentes

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
referentes	forma pluralis	adiectivi referente

Appellatio pronuntiatusque

API: [ʁɨfɨˈɾẽtɨʃ]

(Lusitane)

Syllabificatio phonetica: re·fe·ren·tes — morphologica: re-ferent-es

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• … quae civilis ac modica est, in C. Caesaris Germanici fili principatu anno CLX singulas uncias vini constitisse, nobili exemplo docuimus referentes vitam Pomponii Secundi vatis cenamque quam principi illi dedit. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber quartus decimus, cap. 6, [56] — referentes
2. Vicicitatio: referentes.